Euthanasie

Het lijkt een gewone donderdagochtend te zijn als ik begin met visite lopen. Maar niets is minder waar, blijkt als ik bij meneer D. binnenstap. Hij is bang dat zijn ziekte hem zal inhalen en dat hij veel pijn moet lijden. Ook al gaat het nu nog best wel goed. Voorzichtig vraagt hij of euthanasie een optie is.

In de kamer naast hem ligt mevrouw K. Haar familieleden maken zich zorgen over het naderende einde. Longmetastasen maken haar benauwd en ze zijn angstig dat mevrouw zal stikken. Ze vinden dat de patiënte het recht heeft om zelf te beslissen wanneer zij uit het leven wil stappen.

Bij meneer S. zitten de partner en een buurvrouw aan het bed. De buurvrouw is een grote steun voor de echtgenote, die zich voorbereidt op het afscheid van haar man. Bovendien heeft de buurvrouw ervaring met euthanasie, zegt ze zelf, en vindt ze het tijd worden voor een wilsverklaring.

In alle gevallen bied ik een luisterend oor en leg de palliatieve mogelijkheden uit. Na de visite ben ik uitgeput. Euthanasie lijkt wel een hype. Ik weet eigenlijk niet of ik meedoe. De bereidheid tot euthanasie is een hele moeilijke ethische vraag, maar gek genoeg ook iets persoonlijks. Ik kan het niet leren van mijn supervisor. Er zijn geen richtlijnen voor en zelfs UpToDate kan mij niet helpen. Het is mij onduidelijk of euthanasie überhaupt wel bij het geneeskundig vak hoort. Was Hippocrates voor of tegen? Ik hoop maar dat de wijsheid in deze met de jaren komt.

Annemarie Bosch, arts in opleiding