Te weinig consultatie bij palliatieve zorg

Aanvankelijk met interesse, maar vervolgens met verbazing en helaas lichte ergernis las ik het stuk over consultatie bij palliatieve zorg (MC 11/2013: 608).

Dat er geen norm wordt gesteld aan het aantal te begeleiden palliatieve situaties, bevreemdt Fröhleke e.a. Deze opmerking in de eerste alinea zet de toon voor de rest van het stuk. Dit getuigt van weinig realiteitszin van de schrijvers over de gang van zaken bij palliatieve zorg in veel huisartsenpraktijken.

Palliatie is een wezenlijk onderdeel van de huisartsgeneeskunde. Er is ongetwijfeld ruimte voor verbetering, maar ik denk dat veel huisartsen de palliatieve zorg goed, soms zelfs uitstekend beheersen.

In de palliatie draait het om nuances, om continue afwegingen, om voortdurend in gesprek blijven met de patiënt en zijn naasten. Het is voortdurend wikken en wegen, en proberen te anticiperen op wat kan komen. Het gaat ook om samenwerken met thuiszorgmedewerkers, mantelzorgers en andere eerstelijnsmensen die zich bezighouden met palliatieve zorg. Het gaat om laagdrempelig, ook buiten kantooruren beschikbaar zijn.

Op jaarbasis hebben wij in onze praktijk te maken met tientallen regulier, soms complex, soms zeer complex verlopende palliatieve situaties. Voor de praktijken om ons heen is dat niet anders. Met gedegen kennis (die altijd aangescherpt kan worden), met inzet, vaak ook met twijfel, waarbij je inderdaad gelukkig deskundigen van bijvoorbeeld het IKNL kunt consulteren, zetten vele huisartsen zich hiervoor in. Zoals in palliatie de nuance onmisbaar is, zo zou dat ook in een stuk over palliatie in Medisch Contact moeten zijn. Dat is hier spijtig genoeg niet of slechts summier gedaan.

Robert Sluijs, huisarts, Hellum