Reacties in nr. 40 - 2013

Lieke Miggiels en Harm-Willem Boons presenteerden een casus van een keeper die een voetbal hard tegen zijn hand had gekregen. Enkele collega’s deelden hun diagnose, perilunaire luxatie, niet.

Miggiels en Boons reageren vervolgens op de kritiek die hen ten deel viel:

Classificatie

In de literatuur worden verschillende manieren gebruikt om carpale dislocaties te beschrijven. Voor het beschrijven van perilunaire instabiliteit wordt gebruikgemaakt van Mayfield’s classificatie:^1-4

• Stadium I: SL-dissociatie. Verscheuring van het SL-ligament. Door de kracht disloceert het capitatum.

• Stadium II: perilunaire luxatie. Het lunatum staat in lijn met de distale radius, de resterende carpalia zijn verplaatst (meestal naar dorsaal). Meerdere ligamenten zijn verscheurd.

• Stadium III: midcarpale dislocatie. Er is verscheuring van het triquetrolunate interosseous ligament, met als gevolg dislocatie van het triquetrum. Het lunatum blijft echter in lijn met de radius.

• Stadium IV: lunatumdislocatie, eindstadium van de perilunaire dislocatie. Het lunatum disloceert als gevolg van ulnotriquetrale en dorsale radicarpale verscheuringen.

Lunatum staat niet langer in de fossa lunatum en verplaatst naar volair. De palmaire ligamenten, die meestal intact blijven, zorgen dat het lunatum in de carpale tunnel roteert.

Herzberg gebruikt de eind-positie van het lunatum voor het beschrijven van perilunaire instabiliteit.⁵

• Stadium I: perilunaire dis-locatie waarbij het lunatum in lijn blijft met de radius.

• Stadium II: het lunatum is vanuit de fossa lunatum naar palmair verplaatst, de perilunaire dislocatie met lunatumdislocatie. Hierbij maakt hij nog onderscheid in de mate van rotatie. IIa: het lunatum is 90° geroteerd; IIb: het lunatum is 180° geroteerd.

Mogelijk dat de beknopt weergegeven behandeling ook nog tot enige verwarring heeft geleid. Naast de behandeling met de fixateur externe, die als distractor is geplaatst om acute repositie van het lunatum te bewerkstelligen, heeft in een vroeg stadium ook reconstructie en K-draadfixatie plaatsgevonden en is in gips uitbehandeld.

Inzet van de casus is het weergeven van een weinig voorkomend en relatief vaak gemist letsel geweest.

Lieke Miggiels, anios orthopedie,
Harm-Willem Boons, orthopeed, Helmond

Literatuur:
1. Radiopaedia.org.
2. orthopaedics, D. Wheeless online. Available from: http://www.wheelessonline.com/ortho/carpometacarpal_fracture_dislocation.
3. Sawardeker, P.J., K.E. Kindt, and M.E. Baratz, Fracture-dislocations of the carpus: perilunate injury. Orthop Clin North Am. 44(1): p. 93-106.
4. Melsom, D.S. and I.J. Leslie, Carpal dislocations. Current Orthopaedics, 2007. 21(4): p. 288-297.
5. Herzberg, G., et al., Perilunate dislocations and fracture-dislocations: A multicenter study. The Journal of Hand Surgery, 1993. 18(5): p. 768-779.

Overige reacties: