Ongewenst kinderloos

Met interesse las ik het artikel (MC nr. 46/

2000, blz. 1636) over de psychosociale hulpverlening aan ongewenst kinderloze echtparen. De spanning en emotie die echtparen ervaren bij hun gang door het medische circuit worden hierin uitstekend beschreven.

Helaas wordt in het artikel geen enkel alternatief genoemd voor kinderloze echtparen. In de Nederlandse maatschappij is het krijgen van biologisch eigen kinderen nog steeds een must. Na de lange weg van IVF en als alles is mislukt, na jaren van proberen en huilen over de resultaten komt een alternatieve weg in beeld: KID of draagmoederschap. Alles op basis van een biologisch eigen kind. Als laatste komt adoptie in aanmerking. Deze volgorde wordt bepaald door de beperkte opvattingen van de Nederlandse samenleving.

In een moderne maatschappij, waar al meer dan vijftig jaar ervaring is opgedaan met adoptie, is het vreemd dat deze mogelijkheid zo raakt ondergesneeuwd. De media zijn hier voor een deel voor verantwoordelijk. De negatieve aspecten van adoptie komen voortdurend naar voren.

De kans van slagen voor zowel Nederlandse als buitenlandse adoptie is 90 procent, wat gelijk is aan een geslaagde opvoeding in het biologisch eigen gezin. Uit de schaarse positieve literatuur blijkt dat kinderen na een geslaagde adoptie het verschil niet kennen tussen biologisch eigen ouders en adoptie-ouders. Ze weten het wel, maar in emotioneel opzicht tellen alleen de adoptie-ouders.

Ook in dit artikel blijkt dat de hulpverlening voor het kinderloze echtpaar maar op één doel is gericht: het krijgen van biologisch eigen kinderen. De casus is daarvoor illustratief.

De hulpverleners zouden gericht moeten zijn op het écht verlenen van hulp, namelijk het analyseren van de kinderwens en hulp bieden in de exploratie van alle mogelijkheden. Huisartsen en andere eerstelijnshulpverleners zouden hier meer van doordrongen moeten zijn.

Zeist, november 2000

J.E.H. Pruijs, adoptie-ouder