Belangenbehartiging LHV (3)

Bij het lezen van de laatste LHV-voorzitterscolumn (MC nr. 22/2000, blz. 833) bekruipt me wederom het gevoel dat het bestuur een tot mislukken gedoemde koers vaart. Hoewel ik overtuigd ben van hun goede bedoelingen is de toonzetting veel te aardig. Het moet toch duidelijk zijn dat wij geen geschikte onderhandelingspartners voor overheid en ziektekostenverzekeraars zijn. Laten we een ‘zwaargewicht’ als onderhandelaar inhuren. Of dacht u soms dat de heer Wiegel door Zorgverzekeraars Nederland (ZN) is ingehuurd vanwege zijn diepgaande kennis van de gezondheidszorg en de verzekeringswereld? Referentiepunt voor zijn of haar honorering zou het brutojaarsalaris van

f 400.000 kunnen zijn, zoals recent is bedongen door de nieuwe Hoofdinspecteur voor de Volksgezondheid! Daar bovenop komt wat mij betreft een vette bonus bij behaalde resultaten op harde eindpunten.

Hoezo marktwerking in de gezondheidszorg? Schaarste aan huisartsen? Is f 120.000 brutojaarsalaris voor een huisarts in dienstverband een adequate honorering, rechtdoend aan de zwaarte en inhoud van de functie? Kan een jonge zich vestigende huisarts met een normpraktijk, de financiering van praktijkruimte en privé-woning nog rond krijgen gezien de prijsontwikkelingen op de woningmarkt?

Verregaande stimuleringsregelingen voor HOED-constructies zijn zowel voor hen als voor gevestigde huisartsen noodzakelijk. Waar moeten we straks anders al die ‘hulptroepen’ huisvesten?

Als we de huisartsgeneeskunde voor de toekomst willen behouden, zullen de randvoorwaarden snel en drastisch moeten worden veranderd, anders komt er straks niemand meer op af, en zeker geen fulltime werkende mannen en/of kostwinners. Dat sommige huisartsopleidingen al moeite hebben om de plaatsen gevuld te krijgen, is hierbij een teken aan de wand.

Dat er snel een landelijke, uniforme dienstregeling moet komen is overduidelijk, maar die moeten we uiteraard niet uit eigen zak betalen, ook niet in de aanvang. We zouden er eindelijk eens fatsoenlijk voor moeten worden gehonoreerd!

P.S. Mijn echtgenote c.q. achterwacht c.q. parttime-assistente vindt het tot nu toe gevoerde LHV-beleid slap en niet gericht op de belangen van de huisartsen zelf. Ze vindt ons makke schapen, die zich masochistisch naar de slachtbank laten leiden. Misschien heeft ze wel gelijk. Ik moet er nog eens over nadenken.

Oostvoorne, juni 2000

Naschrift LHV

Beste Hans en geachte collega De Kok,

We hebben een prachtig vak en dat moeten we met plezier kunnen blijven uitoefenen. Dat is het uitgangspunt voor het beleid van het LHV-bestuur. Hoe we dat beleid vorm en inhoud moeten geven, is een zaak van de gehele beroepsgroep. Samen moeten wij een krachtige vereniging vormen die een vuist maakt om de belangen van de huisartsen te behartigen. Het bestuur heeft de opdracht leiding te geven aan dit proces. Na kritische interne discussies moet dit leiden tot een eensgezinde opstelling.

Goede belangenbehartiging vraagt een visie waar wij met elkaar achter staan en die we gemeenschappelijk uitdragen. Het bereiken van die gezamenlijkheid heb ik in mijn column willen beklemtonen. Dat vergt goed luisteren en veel met elkaar praten; daarvoor hebben wij een gemotiveerd bestuurskorps en professionele bureaumedewerkers, zowel op de districtsbureaus als in Utrecht. Dit leidt niet tot dikke rapporten voor bureauladen, maar tot een goed onderbouwde en zelfbewuste positionering ten opzichte van overheid en verzekeraars, zonder daarbij de maatschappelijke realiteit uit het oog te verliezen.

De inzet is duidelijk: goede voorwaarden zodat de huisarts de belangrijke taak binnen de gezondheidszorg kan blijven waarmaken. Een boodschap die het bestuur op een aardige manier wil overbrengen, maar zonder de duidelijkheid en stelligheid uit het oog te verliezen.

In het beeld van makke schapen en slachtbanken herkennen wij ons zeker niet!

Utrecht, juni 2000

Tineke Slagter-Roukema, voorzitter LHV