Laatste nieuws
Rinus Ouwens
6 minuten leestijd
bedrijfsgeneeskunde

Klem tussen regels, werkgever en patiënt

19 reacties

Werk van bedrijfsarts kan veel logischer worden georganiseerd

Bedrijfsartsen staan dagelijks voor de moeizame klus re-integraties te begeleiden. Maar veel respect oogsten de ‘verzuimboeren’ niet. Dat kan en moet beter.

Rinus Ouwens, bedrijfsarts

Het zijn zware tijden voor bedrijfsartsen. Hun werkbeleving is zorgwekkend en menigeen zit met ernstiger gezondheidsklachten in de spreek-kamer dan de verzuimende werknemer.1 2 De uitstroom is hoog, de instroom laag. Waardoor komt dit? Hoe kan het beter?

Allereerst heeft onze wetgeving nadelige effecten. Ongeacht de oorzaak, moet een werkgever in het uiterste geval tot twaalf jaar (mede) voorzien in het inkomen en de re-integratie van de zieke werknemer. Uniek in Europa, overigens. Dat zet de relatie behoorlijk onder druk. Vervolgens moet die werkgever de bedrijfsarts betalen voor de rapporten die tot loondoorbetaling verplichten: een moeizame basis voor klanttevredenheid. En bepaald geen stimulans voor een goede arts-patiëntrelatie: vaak denkt de werknemer dat de bedrijfsarts alleen maar adviseert tot werkhervatting omdat de werkgever hem daarvoor betaalt.

Diagnose-inflatie

Ook de definiëring van de ziekte zet de bedrijfsarts onder druk, want het begrip is behoorlijk opgerekt. Problemen en klachten zijn ziekten geworden, door Batstra treffend omschreven als diagnose-inflatie. 3 Bovendien maakt het zogeheten ‘MAOC’, het medisch arbeidsongeschiktheidscriterium, vooral de ervaren beperkingen leidend in plaats van aangetoonde afwijkingen. Aspecifieke rug-pijnen kunnen, als zij langer dan een halfjaar aanhouden, tot beroepsziekte worden gebombardeerd. 4 De bedrijfsarts moet dan aanpassingen adviseren of begeleiding naar passend werk. 5

Dat alles maakt re-integratiebegeleiding een moeizame klus, zonder veel aanzien; met nauwelijks verholen minachting wordt gesproken over ‘verzuimboeren’ of ‘wegenwachthulp’.

Voor artsen is het blijkbaar ook moeilijk niet mee te gaan in de beleving en wensen van de patiënt. Een onderzoeksjournaliste van ZDF-Reporter kreeg van alle artsen die zij incognito bezocht probleemloos de gewenste Krankenschein – zelfs toen zij openlijk aangaf een vrije dag nodig te hebben. Enkele artsen hielpen haar zelfs aan een geschikte diagnose en gaven uitleg over de bijbehorende klachten.6

Hoewel preventief werk ongetwijfeld aangenamer, want minder conflictueus, is, moeten we ons realiseren dat langdurig verzuim voor betrokkene een forse crisis betekent. Waarbij goed bedoelde, maar onfortuinlijke besluiten en adviezen het verschil maken tussen een leven afhankelijk van instanties of een leven in de maatschappij.

Bij de re-integratiebegeleiding die ik vaak zie, worden de klachten van werknemer vertaald in beperkingen en zijn ze de basis voor eventuele aanpassingen of voor het inzetten van ‘spoor 2’ (begeleiding naar passend werk bij andere werkgever), een eufemisme voor afscheid richting de WW, terwijl het resultaat van behandelingen lijdzaam wordt afgewacht. In de luxe variant worden ‘providers’ ingeschakeld voor trainingen en loopbaantrajecten. Kritische analyse van ziekte, behandeling, ervaren beperkingen en re-integratiebelemmerende factoren is zeldzaam.

Tuchtzaken

Invoelbaar is die gang van zaken wel: als de bedrijfsarts de beleving van de werknemer
niet overneemt, volgen er meestal klachten, deskundigenoordelen en tuchtzaken. In duizenden pagina’s aan richtlijnen, werkwijzers, richtsnoeren, leidraden, gedragscodes, professionele statuten, wetten en regels is er, ter rechtvaardiging van een veroordeling, al vlot een regeltje gevonden dat niet aantoonbaar is nageleefd.

Sommige tuchtzaken maken een bijna bizarre indruk. Bij een werkneemster met een ritmestoornis vroeg het tuchtcollege niet waarom de vrouw langdurig geen kantoorwerk zou kunnen verrichten (maar wel druk bezig kon zijn met en voor haar dochter), maar stelt wel dat de bedrijfsarts verantwoordelijk is voor een tijdige probleemanalyse.7

In de praktijk betekent dit de keuze tussen een vlot consult waarbij de bedrijfsarts de beleving van de werknemer overneemt, waarop deze tevreden huiswaarts gaat, of een langdurig consult met een boze werknemer, geregeld gevolgd door een collegiale oorvijg van de verzekeringsarts of het tuchtcollege.

Het moet dus anders, en dat kan. Allereerst zijn ziekte en verzuim een risico van werkgever en werknemer. Dat principe zou in wetgeving vastgelegd moeten worden. Laten we zeggen: de werkgever betaalt 35 procent, de werknemer verzekert zich voor 35 procent. Inderdaad, samen 70 procent, overeenkomend met een werkloosheidsuitkering. Een forse bezuiniging, maar ook een forse stimulans voor re-integratiebevorderende maatregelen en voor een kritischer toetsing van het behandelresultaat door de werknemer. Onredelijk? Men kan zich afvragen in hoeverre overgewicht, roken, weinig bewegen, risicovolle sporten en klussen niet een invitatie voor ziekte zijn, terwijl een faillissement of ontslag zelden een keuze van de werknemer is.

Beroepsziekten daarentegen moeten grond worden voor volledige compensatie: een effectieve motivatie voor goed onderzoek naar en melding van beroepsziekten en voor preventieve maatregelen.

Medebehandelaar

Een onafhankelijke bedrijfsarts vereist een onafhankelijke financiering. De opkomst van de zzp’er (die nu geen bedrijfsarts heeft), het belang van werk en re-integratie voor volks-gezondheid en maatschappij, en de invloed die de bedrijfsarts op de leefstijl van patiënten kan hebben, maken het logisch dat deze in de ziektekostenverzekering wordt opgenomen. Voor 25 euro per werknemer per jaar zijn we verlost van de discussie over eventuele belangenverstrengeling.

Gunstig neveneffect is dat de bedrijfsarts als medebehandelaar veel gemakkelijker met zijn behandelende collega kan overleggen. Moeizame behandeling en moeizame re-integratie gaan vaak samen. Een interessante optie is integratie van de bedrijfsarts in de huisartsenpraktijk: prima toegang voor de werknemer, continuïteit en goede afstemming van behandeling en re-integratie verdienen de kosten van de bedrijfsarts snel terug.

Deskundigenoordeel

Verder zal de vereniging van bedrijfsartsen (NVAB) met het UWV in overleg moeten over
de deskundigenoordelen. Een zichzelf respecterende beroepsorganisatie kan niet accepteren dat in ruim 50 procent van de gevallen het oordeel van hun professionals niet wordt overgenomen. Het is ook logischer dat een bedrijfsarts een deskundigenoordeel verricht, en bij een afwijkend oordeel de begeleiding overneemt. Een orthopeed doet toch ook geen ingreep waar hij niet achter staat?

De NVAB zou ook met het tuchtcollege een kritischer discussie moeten aangaan. Er zijn weinig ziektebeelden en werksituaties waarbij een (te) vroege werkhervatting tot aantoonbare gezondheidsschade leidt. De effecten van een afwachtend beleid en van langdurige absentie van werk zijn veel negatiever. Overigens leiden die zelden tot een tuchtzaak.

Veel meer dan toetsing van de administratie en navolging van genoemde duizenden pagina’s, moet bezien worden of de bedrijfsarts voldoende (kritisch) onderzoek verricht, alternatieven voor verzuim bespreekt, zijn advies voldoende motiveert. En, uiteraard, of dat onwelgevallig advies daadwerkelijk tot aantoonbare gezondheidsschade heeft geleid.

Strakker gedefinieerd

Ziekte en arbeidsongeschiktheid moeten aanzienlijk strakker gedefinieerd worden. Niet zozeer de ervaren beperkingen of het gedrag moeten leidend zijn, maar de bevindingen bij onderzoek. Vervelend voor mensen met moeilijk objectiveerbare aandoeningen. Echter, zeker in deze tijd, is niet te verdedigen dat hen nu een aanmerkelijk gunstiger arbeidsongeschiktheidsregeling wordt toegekend dan de 58-jarige grondwerker die met zijn stoma na darmkanker richting bijstand wordt gezonden.

Alternatief is het verschil tussen werkeloosheid en arbeidsgeschiktheid opheffen: beide zijn zelden een vrijwillige keuze. Daarbij zijn, in plaats van tijdrovende en dure visitaties, praktischer richtlijnen wenselijk. De bekende NHG-standaarden kunnen daarvoor een prima basis zijn.

In plaats van aspecifieke klachten bombarderen tot beroepsgebonden ziekte, zijn leidraden nodig voor het vaststellen van oorzakelijkheid en belastbaarheid. Inderdaad is daar, opvallend genoeg, weinig ‘evidence’ voor, maar er is ook nog zoiets als deductie, logica, gezond verstand – en moed.

Durf

De huidige praktijk rond re-integratie is ziekmakend, kostbaar en voor menige bedrijfsarts bijna onwerkbaar. Voor werknemers, werkgevers, samenleving, gezondheidszorg en (bedrijfs)artsen kunnen we veel winnen met adequatere, stimulerende wetgeving, praktischer richtlijnen, logischer financiering van verzuim en bedrijfsartsen, minder registreren en controleren en meer werken. De winst is groter dan alleen kostenbesparing.

Arbeidsgeschiktheid gaat ook over principiële opvattingen. Collega’s roep ik op die durf te hebben, ook als invloedrijke patiëntenverenigingen het daarmee oneens zijn. Werknemers wens ik de durf toe om erop te vertrouwen dat de modale bedrijfsarts niet naar zijn werk gaat met de intentie onheil aan te richten.

Rinus Ouwens, bedrijfsarts voor Metaplanning en PreAct

Correspondentieadres: r.ouwens@metaplanning.nl

c.c.: redactie@medischcontact.nl

Geen belangenverstrengeling gemeld.


Samenvatting

  • Voor veel bedrijfsartsen is re-integratiebegeleiding moeizaam en weinig gewaardeerd werk.
  • Re-integratie én bedrijfsartsen verdienen beter: logischer en werkbaarder wetten, financiering, toetsing en richtlijnen.


Referenties:

1.TVB 2011-2, Plomp et al)
2.TBV 2010-07 K. Nieuwenhuijse
3. NVAB richtlijn lage rugpijn
4. VG-protocol Aspecifieke lage rugpijn
5. Achteroverleunende bedrijfsarts, uitspraak Tuchtcollege Medisch Contact | 18 april 2008 | 63 nr. 16
6. ZDF-Reporter, Krankschreibung auf Verlangen – TV uitzending 2010.
7. Achterover leunende bedrijfsarts, uitspraak Tuchtcollege Medisch Contact 2008, nr. 16.


beeld: Getty Images
<b>PDF van het artikel</b>
bedrijfsgeneeskunde
Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • M. Ouwens

    bedrijfsarts, BEMMEL

    @ Jan Hein Weijers: dank voor dit voorbeeld. Dit is nu precies de diagnose-inflatie die ik bedoel. Iedereen wil demedicaliseren. Ondertussen worden ruzie met de vrouw of perikelen thuis na een hartinfarct tot ziekte gemaakt. Invoelbaar, omdat het rus...t in de spreekkamer geeft en we graag aardig zijn voor de patiënt. Nodig vaak, om de werknemer met behoud van inkomen niet tot werk te verplichten. Nodig ook, want zonder diagnosecode geen vergoeding voor de behandelaar.

    Handig bij tijden om een afscheid via “reintegratie” te regelen en pijnlijke (functionerings)discussies te vermijden. Handig, want er zijn prachtige en peperdure trajecten voor allerlei syndromen waarbij de hoeveelheid en ernst der klachten omgekeerd evenredig is met de hoeveelheid en ernst van de afwijkingen.

    Ondertussen kreunen we over de exploderende zorgkosten. Nemen werkgevers afscheid van mensen die langer verzuimen. Weten we dat de kans op werkhervatting na langer durend verzuim klein wordt, de kans op een arbeidsongeschiktheidsuitkering gering is, de kans op werk elders mogelijk nog kleiner. Want bedrijven zijn terughoudend met mensen in dienst nemen, zeker als zij een "vlekje" hebben - en dat vlekje heb je dus erg vlot op bovenstaande wijze.

    Ik heb van nabij gezien wat werkloosheid en arbeidsongeschiktheid met mensen doen. Uitkeringen genezen niet en revalideren nog minder. Mensen worden een speelbal van instanties. Ik wil ze dat besparen. Dus ga ik liever de discussie met de werknemer aan. Ja, een hartinfarct is vreselijk schrikken. Maar thuis wordt dat niet beter zoals al hebt gemerkt. Als ik u lang thuis hou, dan heeft u er nog een probleem bij. Wat heeft u nodig om terug naar het werk te kunnen? Dat is demedicaliseren. Dat kun je alleen maar als je volop gebruik van eigen ervaringen, persoonlijke wijsheid, communicatieve vaardigheden en invoelend vermogen. Niet makkelijk, wel nodig, vaak lonend.

  • M. Ouwens

    Bedrijfsarts, BEMMEL

    @ Geert Koster: volgens het Ned Centrum voor Beroepsziekten zijn aspecifieke lage rugklachten wel degelijk als beroepsziekte te duiden.
    Ik ben blij dat het U goed gaat, spijtig genoeg heb ik afgelopen jaar 6 gedreven collega's het vak zien verlaten....
    Dat een beroepsgroep die afspraken maakt met meerdere financiers meer afhankelijkheid betekent dan een bedrijfsarts die afspraken maakt met een financier, die soms voorziet in 50% of meer van zijn inkomsten klinkt niet logisch. Bovendien wil ik vooral de schijn van belangenverstrengeling vermijden omdat een bedrijfsarts nu eenmaal adviezen geeft die voor partijen verstrekkende gevolgen heeft. We eisen van bestuurders, rechters e.d. Dat zij iedere schijn van belangenverstrengeling vermijden, waarom dan niet van bedrijfsartsen?
    Dit nog afgezien van de principiele punten: waarom moet de werkgever niet alleen voorzien in het inkomen van de zieke werknemer, maar ook nog eens betalen voor de bedrijfsarts?

  • M. Ouwens

    Bedrijfsarts, BEMMEL

    @ Henk Jan van Wijck:
    Ik neem dit voorbeeld: "Ik kan me niet voorstellen dat collega Ouwens als bedrijfsarts een vrachtwagen chauffeur met relatieproblemen die al nachten slecht slaapt gewoon weer de weg op zou sturen."
    De leidraad voor arbeidsconfl...icten stelt dat dit een "normale reactie" is, dus geen ziekte. Waarom dan deze klachten bij deze chauffeur tot ziekte bombarderen? Ik betwijfel of de man geholpen is als ik hem uit het werk haal dat hij plezierig vindt, en in de ziekteregeling thuis zet waar het hommeles is. Kon hij wel eens echt depressief worden.
    Invoelbaar is dat hij tijd nodig heeft om thuis wat zaken op orde te krijgen. Heel invoelbaar, maar waarom moet dat dan onder de noemer ziekte? Tuurlijk, hij kan dat dan doen terwijl hij het loon krijgt door betaald en geen verlofdagen moet opnemen. Lijkt me niet bepaald correct om iemand daarvoor tot zieke te maken. Gelukkig zijn er steeds meer werkgevers bereid daarvoor een bijzonder verlof te gunnen, waarbij de bedrijfsarts uiteraard ondersteuning kan regelen. Maar zonder iemand ziek te maken.
    Dank dus voor dit voorbeeld.

  • Jan Hein Wijers

    bedrijfsarts, Zeist

    Stel, er zijn drie werknemers met ongeveer dezelfde stabiele cardiale situatie na een hartinfarct. De eerste komt twee maanden na zijn hartinfarct bij de bedrijfsarts en werkt halve dagen. Hij zit op het puntje van zijn stoel en vraagt zich af wannee...r hij weer hele dagen kan gaan werken.
    De tweede werknemer werkt nog niet, maar wil met de bedrijfsarts bespreken of hij met een deel van zijn werkzaamheden weer kan beginnen.
    De derde werknemer heeft meerdere niet-cardiaal te duiden klachten, functioneert thuis matig en wil met de bedrijfsarts bespreken dat hij nog niet toe is aan een werkhervatting.
    Hoe kan de bedrijfsarts beoordelen of ieder van de drie werknemers optimaal werkt aan de reactivering c.q. re-integratie?
    Niet door arbeidsongeschiktheid en ziekte strakker te definiëren en de bevindingen bij onderzoek leidend te laten zijn (MC 41/2012: 2295). Bij deze drie voorbeelden zou dit de bedrijfsarts bij zijn handelen niet hebben geholpen. Hij zal moeten werken vanuit een multifactorieel referentiekader om goed te adviseren op het grensvlak tussen ziekte en functioneren. Ziekte (somatisch en psychisch), werk- en privéproblemen in relatie tot de coping van het individu en een goed zicht in het recente functioneringsniveau zijn belangrijke factoren die met elkaar in verband moeten worden gebracht voor een goed advies.
    Een bedrijfsarts komt er niet alleen met deductie, logica en gezond verstand. Wil een multifactorieel referentiekader leiden tot een goed advies dan zijn ook goede communicatieve eigenschappen, invoelend vermogen, het gebruik van de eigen ervaringen, de intuïtie en persoonlijke wijsheid noodzakelijk. En daar is meer moed voor nodig dan je te beroepen op de ratio en je medische kennis.

  • Roel Melchers

    Bedrijfsarts, Houten

    Met moeite de link naar de ZDF-reporter-uitzending gevonden.
    Probleem was het woord 'Krankenschein'. Het is misschien wel een Duits woord... maar Hollander weten beter wat dat moet betekenen dan de Duitsers. Zo'n 'Krankenschein' heet in het Duits een... 'Arbeitsunfähigkeitsbescheinigung'. En als je met dat woord zoekt vind je de link: <door de reactie in de tekst aan " ZDF-Reporter kreeg van alle artsen die zij incognito bezocht probleemloos de gewenste Krankenschein" gelinkt>

  • G. Koster

    bedrijfsarts, GRONINGEN

    Ik herken mijzelf niet zo in het artikel van collega Ouwens. Wanneer je gedegen onderzoek doet, analyseert en de discussie met werknemer en/of werkgever aangaat, voel ik mij absoluut niet klem tussen regels, werkgever en patient. En zelfs niet in rel...atie met het UWV, want ook daar moet je de discussie aangaan, en gelukkig zijn er voldoende collega's die dat graag doen en willen.

    M.i. hangt de positie van de bedrijfsarts in hoge mate af van het contract dat gesloten is. In mijn geval, als zelfstandige, is het professioneel statuut van de NVAB vast onderdeel van mijn contract, en wordt mijn onafhankelijke positie gestipuleerd in mijn contract. Ik heb ook geen wurgcontracten; de werkgever waarvoor ik werk waarderen mijn rol als adviseur en luis in de pels (bij tijd en wijle) zeer.

    Ik zie dan ook helemaal niets in de financiering vanuit de ziektekostenverzekering. Als wij onafhankelijkheid willen, moeten we ons niet afhankelijk maken van verzekeraars; ik denk dat onze collega huisartsen daar boeiende verhalen over te vertellen hebben.

    Ten aanzien van die collega huisartsen: ik verkeer in de gelukkige omstandigheid dat ik regelmatig contact heb, en in het algemeen op een zeer prettige en professionele wijze. Financiele zaken zijn daarbij vrijwel nooit een issue; wel zul je moeten investeren in die relatie.

    De diagnosie-inflatie is zeer herkenbaar, maar daar ben je wat mij betreft als bedrijfarts ook zelf bij. Het is ons vak om het verschil tussen ziekte en arbeidongeschiktheid duidelijk te maken, en de diagnose hoeft daar in veel gevallen helemaal niet leidend in te zijn.

    Ik herken me niet in het feit dat aspecieke aandoeningen tot beroepsziekte zouden worden gebombardeerd. Ik zou zeggen, volg eens een periode het proefstation intensief melden, dan zie je dat je als bedrijfsarts een grote invloed hebt op datgene dat je meldt als beroepsziekte.

    Ik denk dat we moeten ophouden ons te profileren als een zielige beroepsgroep: we hebben een vak om trots op te zijn!

  • H.J.H. van Wijck

    bedrijfsarts, DUIVEN

    Dokter, hoe voel ik mij vandaag?
    Ik begrijp de nostalgie naar voorbije tijden toen de wereld nog simpel (en plat) was. Ziek was ziek en niet ziek was niet ziek. Dat is echter voorgoed voorbij. Gezondheid heeft te maken met de subjectieve beleving van... het individu en ziekte heeft te maken met objectiveerbare afwijkingen. Een vrouw die in het kader van bevolkingsonderzoek een mammografie krijgt kan zich de dag van het onderzoek nog volledig gezond voelen. Na het horen van de uitslag is ze 'ineens' ziek en patient. Ik kan me niet voorstellen dat collega Ouwens als bedrijfsarts een vrachtwagen chauffeur met relatieproblemen die al nachten slecht slaapt gewoon weer de weg op zou sturen. Wat zou er met (het aandeel) AKZO gebeuren als de topman van AKZO ondanks zijn 'burn out' van de bedrijfsarts niet zo moet zeuren en gewoon weer aan de bak moet. Geen objectiveerbare afwijkingen ten slotte. Wat te doen met de alle psychische 'diagnosen'? De DSM IV is consensus based en niet evidence based, negeren dus? Beste Rinus, wij als bedrijfsartsen hebben twee jaar lang de tijd om mensen met gezondheidsklachten, al dan niet als gevolg van ziekte of gebrek, weer op de rails te krijgen. Uitgaande van het Bio(medische)PsychoSociale model lukt dat met de juiste interventie in de overgrote meerderheid van de gevallen. Als je je liever alleen met 'echt' zieke patienten wilt bezig houden ligt een beroepskeuze als medisch specialist in een ziekenhuis misschien meer voor de hand.

    Collegiale groet,

    Duiven
    Henk Jan van Wijck
    bedrijfsarts

  • D. Ottens

    arts, KROPSWOLDE

    de voetnoten 6 en 7 zie ik niet onder het artikel staan. Is het mogelijk om die nog even te vermelden ?

  • M.H.H. Bastiaanssen

    bedrijfsarts en projectleider NVAB, 'S-HERTOGENBOSCH

    Het bedrijfsartsenvak is een prachtig beroep.

    Collega Ouwens signaleert een groot aantal knelpunten in het werk en de positie van bedrijfsartsen. De NVAB is en blijft bezig om hiervoor verbeteringen te ontwikkelen en heeft daarover al veel signalen ...afgegeven aan de politiek, bijvoorbeeld de recente brief aan Staatssecretaris De Krom (zie website NVAB: vijf aanbevelingen aan de staatssecretaris). Een aantal voorstellen daarin komen overeen met oplossingen die Ouwens beschrijft. Inderdaad is het zo dat de huidige organisatie, structuur en financiering van de bedrijfsgezondheidszorg er toe leidt dat bedrijfsartsen nogal eens klem komen te zitten omdat zij niet altijd kunnen werken volgens de normen en waarden van het bedrijfsartsen vak. Door werkgevers afgesloten contracten zijn vaak mager en niet op kwaliteit maar op prijs gebaseerd, er is vaak te weinig aandacht voor preventie, casemanagers voeren oneigenlijke taken uit als gevolg van een onjuiste interpretatie van het eigen regie model, en grote groepen werkenden hebben nog geen toegang tot de bedrijfsarts.
    .
    Het bedrijfsartsenvak is niettemin een prachtig beroep waarmee je als arts zowel midden in de maatschappij als in de gezondheidszorg staat, waarmee je een bijdrage kunt leveren aan de duurzame inzetbaarheid van alle werkenden in Nederland. De NVAB zal samen met collega's zoals Rinus Ouwens blijven strijden om die rol ook in de praktijk waar te kunnen maken.

    Marjolein Bastiaanssen namens de NVAB

  • M. Ouwens

    Bedrijfsarts, BEMMEL

    @ Verbeek: Dank voor een reactie uit het Franse land. Waar het aanzienlijk anders geregeld is. Inderdaad is een vrije toegang voor de werknemer wenselijk. Indertijd is met de nodige bombarie de "verplichte winkelnering" voor werkgevers afgeschaft, ni...et meer dan redelijk en logisch dat ook voor de werknemer te doen.

  • M. Ouwens

    Bedrijfsarts, BEMMEL

    I@Verbeek: inderdaad kunnen werkgever en werknemer elkaar het leven behoorlijk zuur maken. Gelukkig gaat het meestal goed. Ik stel niet voor dat de bedrijfsarts huisarts gaat spelen.
    U ziet echter ook de werknemer met klachten door zijn werk, ik zie... ook de werknemer met klachten door perikelen buiten het werk. Ik denk dat we beiden graag zien dat zij vrij zijn om naar een onafhankelijke bedrijfsarts te gaan. Nog mooier als deze samen met de huisarts, werknemer en werkgever kan voorkomen dat het tot verlies van werk en inkomen leidt.

  • M. Ouwens

    Bedrijfsarts, BEMMEL

    @Roel Melchers: Inderdaad zou de bedrijfsarts dat moeten (kunnen) zeggen. Probleem is dan wel dat betrokkene wekenlang zonder inkomen zit. Tevens is er zonder diagnose/ziekte geen vergoeding voor de psycholoog of andere behandelaar. Adviezen die geld... kosten zijn zelden geliefd, en gezien de belangen is dat zeer invoelbaar. Maar daarom nog niet goed.

  • M. Ouwens

    Bedrijfsarts, BEMMEL

    @Duits: Interessante reactie. Beetje jammer dat U het als een klaagzang ziet en niet als een analyse met voorstellen voor verandering.
    Natuurlijk kun je mensen aanraden te vertrekken als de werkomstandigheden ziekmakend zijn. Natuurlijk kun je met ...je vak stoppen of naar het buitenland vertrekken. Je kunt ook voorstellen die omstandigheden te verbeteren. Ook als dat niet gelegen komt. Zoals U zelf zegt "Hebben wij nog het lef om een advies te geven dat onwelgevallig is, maar wel de situatie beschrijft? "

  • M. Ouwens

    Bedrijfsarts, BEMMEL

    @Dolf Algra: Dank dat U de goede bedoelingen ziet. Aangaande de financiering kunnen we de ogen niet sluiten voor de aanhoudende suggesties en insinuaties "wiens brood men eet" - hoezeer veel bedrijfsartsen ook hun best doen onafhankelijk te handelen.... Evenmin kunnen we misstanden negeren zoals rond sommige verzuimburos.
    Veel bedrijfsartsen houden, soms tegen een flinke prijs, hun rug recht. Ik zie echter liever dat zij dat doen dankzij wet- en regelgeving en richtlijnen dan ondanks.
    Gevangen in doktersdenken? Ik mocht willen dat meer bedrijfsartsen handelen als dokters als ik naar het modale dossier kijk dat ik overneem. Dan zouden er heel wat minder mensen met allerlei vage klachten gemarginaliseerd worden middels ziekteregelingen.
    Adviseurs, coaches, organisatiedeskundologen hebben we genoeg in dit land. De Z in WULBZ ("privatisering" van de ziektewet) staat voor ziekte. Dan heb je een bedrijfsarts nodig die ook als arts kan, wil en durft op te treden.

    (Bedrijfs)artsen die een gedegen onderzoek, analyse van bevindingen en discussie met de werknemer/patient aangaan, die durven zeggen dat het verzuim en de behandeling weinig helpen, die durven te benoemen dat er een heel ander probleem speelt, ook als dat ongelegen komt, die zou ik graag wat meer zien. En wat meer ondersteund en beschermd.

  • F.B. van Heest

    huisarts, huisarts consulent palliatieve zorg, Schoonoord

    Collega Ouwens gaat in zijn betoog helemaal voorbij aan de afhankelijke positie van de werknemer tov de werkgever. Voor mij als huisarts hoor ik zo nu en dan verhalen van werknemers die richting uitbuiting of alleen richting voordeel werkgever gaan. ...Daar zou een bedrijfsarts een rol in moeten spelen.
    Het behandelen van psychische klachten in gezinsverband hoort bij de huisarts die is daarvoor toegerust. Maar als een werknemer gepest wordt op het werk, erbuiten valt er onredelijke eisen zijn dan moet de bedrijfsarts daar wat mee doen. Dat gebeurt niet (meer) want de werkgever is degene die betaalt en bepaalt.
    Onafhankelijkheid, daar pleit ik voor mee. De bedrijfsarts moet echter gewoon op zijn eigen terrein blijven werken.

  • S.J.A. Verbeek

    Bedrijfsarts, COULLONS France

    Werknemers horen vrije toegang tot een bedrijfsarts te hebben. Het staat werkgevers vrij om wel of niet een contract met een arbodienst of bedrijfsarts af te sluiten.In het huidige systeem komt er van preventie weinig terecht doordat werkgevers zelf ...het pakket kunnen bepalen en voornamelijk gefixeerd zijn op ziekteverzuimbestrijding en niet op preventie.
    Als het niet goed gaat met een werknemer door zijn werk, ligt hier een signalering door de bedrijfsarts naar de werkgever voor de hand. Als de bedrijfsarts echter "te lastig" wordt, is het gemakkelijk om het contract met de bedrijfsarts/arbodienst niet meer te verlengen.
    Behandeling van psychische klachten hoort in de eerste lijn thuis.

  • W.J. Duits

    Bedrijfsarts, HOUTEN

    Met enige ontzetting lees ik deze klaagzang. Kunnen wij niet meer normaal logisch denken? Beheersen wij nog wel onze medische kennis? Hebben wij nog het lef om een advies te geven dat onwelgevallig is, maar wel de situatie beschrijft? Verzuim wordt e...rgens door veroorzaakt, namelijk door gedrag, gedrag kun je beinvloeden, m.n. je eigen gedrag. Als je daar richtlijnen voor nodig hebt en protocollen, dan zou ik zelf maar eens gaan nadenken om ander werk te gaan doen. Een advies wat we soms ook aan ons toevertrouwde medewerkers wel eens kunnen geven, als een situatie ziekmakend is. En dan de discussies over wie er moet behandelen, laat diegene behandelen die er de moeite voor wil nemen,de kennis heeft om het te kunnen behandelen en de tijd neemt om de klacht serieus weg te nemen.

  • algra

    zelfstandig bedrijfsarts, rotterdam

    Het zal met de beste bedoelingen zijn geschreven, maar het is toch een rammelend stuk op basis van vooral een gebrekkige analyse van de situatie/probleem.

    Nog steeds denken vele bedrijfsartsen - met de NVAB voorop - dat de kern van het probleem de h...uidige financiering het bedrijfsgezondheidzorg is. De NVAB bedrijfsartsen zijn gevangen in doktersdenken en het medisch model.Verkokerd denken dus.

    Het probleem zit veeleer bij de bedrijfsarts zelf die zijn meerwaarde onvoldoende kan aantonen en niet de moed heeft zijn rug recht te houden.

    De behoefte aan zelfkastijding onder bedrijfsartsen begint onderhand overigens wel erg zorgelijke trekken aan te nemen.

    Geinteresseerd hoe het beter kan ? kijk op de weblog van De Nieuwe Bedrijfsarts

    Dolf Algra
    zelfstandig bedrijfsarts
    De Nieuwe Bedrijfsarts

  • R.U. Melchers

    bedrijfsarts, HOUTEN

    Rinus noemt veel knelpunten in zijn functie als bedrijfsarts. Laat ik er eentje uitlichten: de bedrijfsarts gaat bij zijn beoordeling teveel uit van de beleving van de (zieke) werknemer. In plaats van zich af te vragen of het verzuim echt wel door ee...n ziekte bepaald wordt. Dat laatste is belangrijk omdat in dat geval de werkgever opdraait voor de loonschade.
    Maar de NVAB, de vereniging van bedrijfsartsen, maakt het haar leden ook niet gemakkelijk. Neem haar 'richtlijn psychische problemen'. Psychische problemen zijn de essentie van het leven: soms zit het tegen... en dan weer een tijdje mee. Maar niet als je de richtlijn van de NVAB volgt... Die vraagt voortdurende betrokkenheid van de bedrijfsarts. Het stellen dat ziekte het verzuim NIET verklaart in zo'n geval... is onmogelijk. Stel je voor dat de bedrijfsarts tegen zo iemand zegt: 'Mevrouw we maken een afspraak over zes weken en dan praten we verder over die slapeloosheid, de concentratieproblemen en hoe het met de scheiding vordert. Het zal wel zo zijn dat uw werkgever u in die tijd geen loon uitkeert omdat uw psychische klachten niet verklaard worden door een ziekte, maar door door die scheiding. En een scheiding beschouw ik niet als een ziekte'.

 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.