Gezondheidszorg in Paraguay - Hospital de Clinicas

Wat me het eerst opviel in Paraguay, was het grote aantal mensen met slechte benen en slechte ogen. Op de vraag hoe dat kwam, kreeg ik steevast te horen dat de gezondheidsproblemen een voortvloeisel zijn van armoede en ondervoeding. Paraguayaanse niet-gouvernementele organisaties (ngo’s) schatten dat zeker 50 procent van de bevolking onder de armoedegrens leeft en geen geld heeft om een dokter te bezoeken of een ziektekostenverzekering af te sluiten. Alleen mensen met een vaste baan, vooral de ambtenaren, hebben een ziektekostenverzekering die IPS (Instituto de Prevision Social) wordt genoemd.

Officieel is 20 procent van de beroepsbevolking werkloos. Hierbij is geen rekening gehouden met het feit dat het overgrote deel van de bevolking werkzaam is in de informele economische sector, met name de straathandel. Overal zie je mensen die in de kracht van hun leven zijn en frisdrank of snoep verkopen. Dit is natuurlijk ook werken, maar het levert net voldoende geld op om de dag door te komen.

Mensen met een IPS en uiteraard de rijken kunnen naar particuliere ziekenhuizen gaan waar de beste dokters werken. Een deel van die dokters moet ook werken in de publieke ziekenhuizen. Boze tongen beweren echter dat ze daar zelden aanwezig zijn, omdat ze er veel minder verdienen.

Er is een publiek ziekenhuis, het Hospital de Clinicas in Ascuncion, dat ook de armen niet in de Paraguayaanse hitte laat staan. Het ziekenhuis kan korting geven op de kosten van de behandeling door medische studenten bepaalde activiteiten te laten verrichten, of het biedt de mogelijkheid van gespreide betaling. Dit is echter geen geschreven recht, na elke behandeling moet ervoor worden onderhandeld, want ook dit ziekenhuis kampt men met een chronisch geldgebrek.

Het budget voor gezondheidszorg van de Paraguayaanse regering is structureel ontoereikend. Elk jaar probeert de overheid het budget nog te verlagen, terwijl de medici vinden dat het budget juist drastisch moet worden verhoogd. Dit jaarlijkse getrouwtrek ontaardt altijd in stakingen, die net zo lang duren tot de medici weten dat er niet meer te halen valt en zich neerleggen bij weer een jaar van behelpen.

Wat dit behelpen betekent voor de armen, zag ik op de Eerste Hulp in Hospital de Clinicas. Bij binnenkomst wordt uiteraard bekeken hoe ernstig de patiënt eraan toe is en welke medische hulp er moet of kan worden geboden. Als blijkt dat er geen spoedeisende hulp maar wel medicijnen nodig zijn, wordt een familielid van de patiënt eropuit gestuurd om die ergens in de stad te gaan kopen. Pas als die terugkomt, soms uren later omdat hij het benodigde geld maar moeizaam bij elkaar kon schrapen, krijgt de patiënt de medicijnen toegediend. Als echter blijkt dat iemand in levensgevaar verkeert, krijgt hij onmiddellijk de medicijnen die in het ziekenhuis voorradig zijn. De familie moet dan na de behandeling de rekening gaan betalen bij de administratie en daar eventueel proberen korting of spreiding van betaling te krijgen. In uiterste noodgevallen komt het zelfs voor dat doktoren uit eigen portemonnee opkomen voor de kosten van behandeling en medicijnen.

George Möllering, fotograaf

De foto's bij dit artikel zijn vanwege auteursrechten alleen in het blad te zien