Artemether en lumefantrine superieur tegen malaria

Door de toenemende resistentie van de Plasmodium falciparum-parasiet tegen antimalariamedicatie is het steeds lastiger malaria in Afrika effectief te behandelen. Vanwege deze resistentie heeft een (vaak op artemisine gebaseerde) combinatietherapie de voorkeur boven monotherapie. Het is echter onduidelijk welke combinatie het beste werkt. Dorsey c.s. vergeleken de effectiviteit van drie soorten combinatietherapie bij de behandeling van ongecompliceerde Falciparum-malaria. Tussen 2004 en 2006 selecteerden ze willekeurig 601 Ugandese kinderen in de leeftijd van 1 tot 10 jaar. De kinderen werden at random ingedeeld in drie groepen. De eerste groep kreeg amodiaquine + sulfadoxine-pyrimethamine bij een ongecompliceerde malaria-infectie, de tweede groep amodiaquine + artesunaat, de derde groep artemether + lumefantrine. De medicatie van groep twee en drie is een artemisinecombinatietherapie (ACT). Van de 601 deelnemers maakten 329 kinderen tenminste één ongecompliceerde malaria-infectie door. In totaal werden 687 episoden behandeld met de studiemedicatie. Bij de combinatietherapie artemether en lumefantrine (groep drie) waren bij 6,7 procent van de 202 behandelingen na 28 dagen nog parasieten in het bloed te detecteren. Daarnaast hebben de onderzoeker nog onderscheid gemaakt tussen parasitemie als gevolg van een hernieuwde uitbraak of een nieuwe infectie. Het risico op falen van de therapie zakte naar 1 procent als alleen naar de hernieuwde uitbraak werd gekeken. In groep twee lag het risico op falen hoger met respectievelijk 17,4 en 4,6 procent bij 232 behandelingen. De eerste groep ontving de goedkoopste combinatietherapie zonder artemisine. In deze groep lag het risico op falen van de therapie bij 253 maal therapietoediening het hoogst: respectievelijk 26,1 en 14,1 procent. Alle combinatietherapieën bleken veilig en werden over het algemeen goed verdragen. Geen van de patiëntjes kreeg ernstige malaria of overleed. De onderzoekers concluderen dat een groot deel van deze goede resultaten bij alle drie de combinaties is toe te kennen aan het stellen van de juiste diagnose en de effectieve follow-up van de patiëntjes. Alleen als de diagnose vaststaat, zou moeten worden gestart met de relatief dure ACT, wat ook (snelle) resistentie voorkomt. Een verbetering van het ‘malaria-management’ is volgens Dorsey c.s. noodzakelijk. << AV JAMA 2007; 297: 2210-19