Emile Keuter

Vijfentwintig jaar geleden had ik een nasopharynxcarcinoom, een tumor die geassocieerd is met het epstein-barrvirus. Na mijn behandeling, die niet zonder complicaties verliep, kwam de energie enigszins terug. Ik bouwde in een dag een kippenhok, begeleid door anderhalve liter bier. Ik eindigde op bed, zo ziek als ik alleen had meegemaakt toen ik in mijn studententijd een keer knock-out was gegaan tijdens een bokstraining.

Dus long covid zit niet tussen de oren. Het zit in de longen en de spieren. Daarom kunnen mensen zich niet meer concentreren. Ik las in een krant over een jongen die na een infectie met SarsCov2 ineens helemaal niet meer kon functioneren. Er stond niet bij in welk ziekenhuis hij werd onderzocht maar ik denk niet dat zo’n kind in een expertisecentrum terechtkomt, zoals natuurlijk wel zou moeten.

Hersenbehandeling. Soms moet het en soms lukt het. Zoals laatst bij een jongetje met jeugdmigraine, een intelligente jongen die in de spreekkamer een ADHD-indruk maakte en veel aanvallen van malaise en buikklachten had. Met een geweldige moeder die op zijn verzoek Engels met hem sprak.

Xi Jinping lacht altijd omdat hij zo’n aardige man is. Hunter Biden had een fijne baan omdat hij zo goed was in zijn werk. De crash van Prigozjin was een ongeluk. De waarheid is niet meer wat ze was.

Hier op Aruba hebben we een fantastische vierbaans-highway. Route 1 is bewust ontworpen om (toeristen)verkeer in de lengte van het hele eiland mogelijk te maken. Arubanen kunnen zoiets construeren en onderhouden in de tropen. Je mag er 80 kilometer per uur; het eiland is zo groot als Texel. In plaats van opritten zoals bij een snelweg, zijn er veel rotondes opgenomen in route 1.