Luus Koster

Kennis is onomkeerbaar. Soms leidt kennis slechts tot wanhoop en angst, zonder dat de kennis an sich meerwaarde oplevert.

Vandaag hangt er een mineurstemming in het ziekenhuis. Vanochtend kwam het bericht dat een van de internisten ‘s ochtends dood is aangetroffen in zijn bed.

In mijn optiek is promoveren een must voor iedere arts. Een uitdagende tocht, waarbij je regelmatig met de grenzen van je kunnen en willen geconfronteerd wordt.

Daar ligt hij. Onmiskenbaar levenloos. Meneer M. De altijd vriendelijke en goed gemutste patiënt, die het de laatste weken zwaar heeft gehad.

‘U kunt straks uw droom uitkiezen. Als u denkt aan iets moois of iets waar u graag over droomt, dan gaat u daarmee verder tijdens de narcose’, zeg ik. Tenminste, dat hoor ik de anesthesioloog dagelijks zeggen.

Terwijl we bijna de familiekamer binnengaan, pakt ze nog even mijn arm vast. ‘Ik ben niet haar vriendin. Ik ben iemand die ze kent. Maar er is verder niemand. Dus ben ik maar gekomen.’

‘Dus hardlopen is jouw geheim om mager te blijven?’ Als je niet beter wist, zou je denken dat ik bij een groepje tienermeiden met beginnende anorexia sta.

Ik zie een traan uit de ooghoek van de papa naar beneden biggelen. Hij probeert zich sterk te houden, maar hij is verdrietiger dan de kleine man op zijn arm.

‘Dokter, het hoeft van mij allemaal niet meer zo nodig. Laat mij maar doodgaan.’

De doffe plof van het zand dat op de holle, maar niet lege kist neerkomt, haalt me uit mijn mijmeringen.