De goede wieg

De discussies over de griepprik achter me latend, ben ik sinds een paar weken in Ethiopië. Nou ben ik wel wat gewend als ex-tropenarts en nog steeds betrokkene bij derdewereldproblematiek via de stichting Njokuti (google gerust!). Maar hier in Addis Abeba word ik wel erg geconfronteerd met de keiharde werkelijkheid.

Honderden, zo geen duizenden bedelaars, al dan niet qatverslaafde psychiatrische patiënten en benzinesnuivende straatkinderen, plaveien ‘s nachts de straten van deze miljoenenstad. Ze slapen onder kapotte dekens, stukken karton, plastic zakken en wat er verder ook maar bescherming biedt tegen de onverwachte novemberkou. Als een lintworm opgedeeld in proglottiden beweegt de lange sliert paria’s zich zo nu en dan van de ene op de andere zij. Een sliert van verstotenen, niet bang om overvallen te worden, want er is niets om van beroofd te worden.

Ik zie overdag hun gangrenen, hun olifantsbenen, hun blinde ogen en hun gemiste poliovaccinaties. Een groep, te groot voor de panoramastand van mijn camera. Niks geven aan die lui, anders verandert er nooit iets en laat de corrupte overheid ze helemaal in de kou staan. Ik twijfel. De birs branden in mijn zak. To give or not to give?

Intussen heb ik al een maand geen serieuze e-mailmogelijkheid gehad en geen nieuws gezien. Waar maakt medisch Nederland zich momenteel druk om? De griepprik? Het inkomen van de huisarts? Ik hoef het even niet te weten. Ik ben dankbaar dat ik bij toeval in de goede wieg gelegen heb en besef dat zwijgen goud is. Volgende keer weer een gewone column waarin ik zal zeiken en zeuren over trivialiteiten in een land waar de overvloed aan melk, honing en nicotine het enige echte probleem is.

Jos van Bemmel, huisarts

Meer bijdragen van de column Veldwerk