Home sweet home

Het voelt een beetje als thuiskomen. Na bijna tien maanden van omzwervingen langs alle uithoeken van de regio begin ik vandaag weer aan een coschap in mijn eigen ziekenhuis. Het ziekenhuis waar ik vier jaar lang in de collegezaal heb gezeten en waar ik de weg ken, waar ik weet waar ik mijn witte jas moet halen en dat die standaard drie maten te groot is. Waar ik geen tijdelijk personeelskaartje heb met ‘co 16’ erop, maar mijn eigen badge met naam en foto.

In dit ziekenhuis begint mijn coschap eens een keer niet met een introductie bij het onderwijssecretariaat, gevolgd door het verplichte praatje van de ziekenhuishygiënist – ‘weten jullie hoeveel bacteriën er in dit ziekenhuis gemiddeld worden overgebracht door slecht handenwassen?’ ¬–, het lab – ‘als je géén patiëntensticker op het buisje plakt, gaat hij réchtstreeks de vúilnisbak in’ – en de medische bibliotheek – ‘we zijn open van tien tot drie op woensdag en vrijdag’.

Ik heb zelfs al een gebruikersnaam en wachtwoord voor het computersysteem en hoef me niet de eerste twee weken van mijn coschap te verdiepen in de duistere hoeken en gaten van het plaatselijke elektronisch patiëntendossier, want ook dat ken ik al. Ik typ mijn gebruikersnaam en wachtwoord in. ERROR, zegt de computer. Gebruikersnaam onbekend. Ik graaf diep in mijn geheugen, maar weet zeker dat mijn gebruikersnaam in dit ziekenhuis gewoon mijn eigen naam is en niet iets in de trant van 10AG1QR23 of co-ass16.

Ik bel ICT. ‘Dat klopt’, zegt de man aan de andere kant. ‘Uw dienstverband is op 13 december beëindigd.’ ‘Oh’, zeg ik. ‘En waarom precies?’ ‘Daar moet je HR voor hebben.’ Ik bel HR. ‘Dat kan niet telefonisch, je moet even langskomen.’ Ik neem de lift zes etages naar beneden, doorkruis zeven gangen en daal af naar de kelder op zoek naar HR. ‘Uw dienstverband is op 13 december beëindigd’, zegt de vrouw van HR. ‘Ja, dat weet ik’, zeg ik. ‘Maar waarom? Ik ben nog niet klaar met mijn coschappen.’ ‘Dan moet je je opnieuw inschrijven.’ ‘Oké’, zeg ik. ‘Graag.’ ‘Daarvoor heb ik de complete lijst van al je coschappen nodig op papier, het origineel, geen kopie.’

Ik neem een trap, vier gangen en de lift naar de studentenbalie. Die is uiteraard dicht. Welke student is er nou om half negen ’s ochtends op de faculteit? Ze gaan om elf uur open. Om elf uur sta ik opnieuw bij de balie. ‘Ik heb geen origineel, het komt gewoon uit de printer’, zegt de jongen. Dat leek mij ook al. Ik loop met de print terug naar HR. Daar vinden ze het papier origineel genoeg.

‘En nu nog een identiteitsbewijs’, zegt ze. ‘Is een rijbewijs goed?’ Ze kijkt me aan of ik krankzinnig ben. ‘Paspoort of identiteitskaart.’ ‘Dat heb ik niet bij me’, zeg ik. ‘Dan moet je morgen terugkomen.’ Ik loop terug naar ICT. ‘Hebben jullie misschien een tijdelijk wachtwoord voor me, zodat ik vandaag iets kan doen?’ ‘Nee, daar beginnen we niet aan.’

Dus.

Inmiddels is het half één en ik loop naar het personeelsrestaurant. Daar blijken de prijzen in mijn afwezigheid te zijn verdrievoudigd en kan ik niet meer contant betalen. Met de 0,93 euro die op mijn chippas staat, koop ik één kale boterham.
Welkom thuis.

Mara Simons

• Meer Hippocrates & co »»