Blogs & columns

De fietser en zijn PSA

Plaats een reactie

Ik weet dat de Daily Telegraph geen wetenschappelijk blad is, maar ik wil toch verwijzen naar de Engelse krant. Uroloog Chris Eden van het Royal Surrey County Hospital in Guildford legt daarin uit dat enthousiaste fietsers vaak een hogere PSA hebben en daardoor het risico lopen ten onrechte door de medische molen te gaan. Jaarlijks zouden duizenden enthousiaste fietsers voor niets bang gemaakt worden en biopsieën ondergaan. Eden raadt aan om na een ongunstige PSA-test 48 fietsloze uren te wachten en dan opnieuw te testen. Hij adviseert mannen ook aan hun dokter te vertellen dat ze veel op de pedalen staan, nu ja, op het zadel zitten. Het zou nog beter zijn als artsen standaard daarnaar vragen, maar die hebben het al druk genoeg.

Ikzelf moet hele perioden van mijn leven de prostaat als een sinaasappel op de citruspers van mijn zadel hebben leeggeperst. Maar toen negen jaar geleden het vermoeden rees dat ik prostaatkanker had, heeft dat geen rol gespeeld. Het was midden in de winter en ik was vreselijk druk met voorbereidingen voor het kerstdiner en stukjes schrijven. Bovendien was mijn PSA 97 en dat is zo hoog dat het niet verklaarbaar is met een onschuldige vrijpartij tussen fietszadel en prostaat. De prostaat was ook vergroot en er was een harde rand voelbaar. Nee, ik was ten dode opgeschreven.

Maar zijn we dat niet allemaal? Is dat niet iets waar we ons bij de geboorte al bij zouden moeten neerleggen? Het gaat erom wat er tussen je eerste en je laatste huilbui gebeurt. Bid dat je die periode zonder medische hulp doorkomt, en mocht die hulp toch nodig zijn, laat die dan humaan en effectief zijn. Hoe lang het duurt, ach…

Het gaat erom wat er tussen je eerste
en je laatste huilbui gebeurt

Dat nu zou bij mannen met prostaatkanker weer afhankelijk zijn van de grootte van het gezwel bij ontdekking. Overigens is het volgens een onderzoek in Journal of Urology van januari 2012 niet zo dat ‘groot’ per se een snel einde betekent; klein in combinatie met een hoge PSA, dat zijn de werkelijke rotzakken. Bij mij was het zo’n grote lobbes met een opgefokte PSA. Ik neem aan dat ik daardoor in de middengroep zit. Dat is de ergste groep om bij te horen. Het zijn de jongens die bij een spontaan partijtje voetbal niet als eerste gekozen worden, maar ook niet als laatste, want die kunnen zich dan tenminste verzoenen met het idee dat ze geen talent hebben en iets anders gaan doen. Ik wil niet gemiddeld zijn, zelfs niet als het op kanker aankomt.

Niet alleen de grootte telt. Ook het moment waarop het wordt vastgesteld. Hoe ouder je bent, des te minder kans dat het je leven overschaduwt. In Archives of Internal Medicine van 27 februari schrijven onderzoekers van Yale dat oudere mannen met prostaatkanker veel te veel behandeling krijgen. Die lijden niet aan kanker, maar aan de zorg. Ik was nog jong bij ontdekking. Als je 63 bent, vind je 54 tenminste erg jong. Ook daar zit ik weer net niet goed.

Je denkt wat af als prostaatkankerjongen. Is er dan nooit iets leuks verbonden met prostaatkanker, al was het maar het recht op wildplassen?

Ivan Wolffers is arts, wetenschapper en schrijver. Zijn ziekte, prostaatkanker, heeft zijn werk- en levenslust niet getemperd, wel zijn inzicht vergroot in de relatie tussen arts en patiënt: een wereld van verschil.

Lees meer bijdragen van de column Twee werelden

<strong>Klik hier voor een PDF van dit artikel</strong>
  • Ivan Wolffers

    Ivan Wolffers is arts, wetenschapper en schrijver. Zijn ziekte, prostaatkanker, heeft zijn werk- en levenslust niet getemperd, wel zijn inzicht vergroot in de relatie tussen arts en patiënt.  

Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • Er zijn nog geen reacties
 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.