Spoed en trauma

In zo’n streekziekenhuisje als het mijne is een groot deel van de opnames een spoedopname. Op onze afdeling neurologie heeft vrijwel elke opgenomen patiënt eerst enkele minuten tot uren op de SEH-afdeling doorgebracht. Een visitekaartje zou ik onze SEH voorlopig niet willen noemen, maar we werken aan betere service en aan het personeel zal het niet liggen. Ik voorzie een groeiend belang van deze front office van alle poortspecialismen.

Over de traumatologie ben ik meer bezorgd. Op dit moment is er in mijn beleving in ons ziekenhuis een heel aanvaardbare situatie met een goed contact tussen de ambulancedienst, de SEH van ons ziekenhuis en een groter ziekenhuis in de buurt. Het geheel draait met enkele heel goede traumatologen en SEH-artsen, aangevuld met aiossen en anogniossen. Ongelukken die we niet kunnen behappen, komen niet of worden opgevangen en verder geleid. De schaatsdrukte van afgelopen winter was in ons ziekenhuis exemplarisch voor het bestaansrecht van streekziekenhuizen. Toch is het de vraag of het concept van het kleinere ziekenhuis als traumaopvang houdbaar zal blijken.

In een ander streekziekenhuis hoorde ik een tijdje geleden het volgende: een jongen van 18 kwam op zaterdagochtend om half acht met zijn auto in de sloot. Hij haalde in op een B-weg, reed te hard en droeg geen gordel; u kent dat wel. De auto moest opengeknipt worden, de jongen was verward en had een wervelfractuur. Hij werd opgevangen in het streekziekenhuis. Daar lag hij dan, bewaakt door een toegewijde verpleegkundige en behandeld door een arts-assistent die gelukkig – maar toevallig – heel goed is. Zelfs drie uur na het ongeval lukte het nog niet om de dienstdoende chirurg  te bewegen zijn monumentale woonboerderij in het pittoreske Drentse brinkdorpje op 15 autominuten van het ziekenhuis te verlaten en de patiënt in het ziekenhuis te komen zien. Het schijnt allemaal goed afgelopen te zijn – toevallig.

Als dat de mentaliteit is waarmee we rekening moeten houden, zullen we echt een punt moeten maken van een andere organisatie van traumaopvang in ons land. Zwaardere ongevallen, als dat van de jongen in de sloot, kunnen beter worden opgevangen in traumacentra. Zo iemand moet worden beoordeeld en behandeld door een traumatoloog die wél zelf komt kijken. We hebben een klein landje, we kunnen desgewenst veel meer gebruik maken van helikopters. Zo kan iedereen na een goede triage op de juiste plek komen.

Geen streekziekenhuis kan zonder afdeling spoedeisende hulp, zo’n afdeling is bovendien een prima leerbedrijf voor jonge artsen. Maar ongevallen van importantie moeten er niet op zaterdagochtend binnenkomen. Dat gaat een keer een leven kosten.

Emile Keuter

• Meer Prikkels