Oost, west

Regelmatig wordt mij gevraagd of ik me in mijn eigen ziekenhuis zou laten behandelen. Laatst nog, tijdens een bijeenkomst van lokale zakenmensen. Er wordt dan een volmondig ‘ja!’ verwacht. Dat is namelijk een signaal over het geloof in de eigen organisatie, de kwaliteit en veiligheid van de zorg.

Ik hoef gelukkig niet vaak naar de dokter, dus het is gemakkelijk om me aan te sluiten bij het politiek correcte antwoord. En inderdaad heb ik mijzelf, en zelfs mijn dierbare kinderen, in mijn ziekenhuis laten behandelen. De eerste keer leverde dat mij bij een onbenullige ingreep meteen een flinke infectie op.

Voor de betrokken dokter was dit waarschijnlijk een meer traumatische ervaring dan voor mij. Dit kwam bij hem eens per jaar voor, zo kreeg ik te horen - en dan uitgerekend bij zijn bestuurder. Dat doet pijn. Bij mij lichamelijk, bij hem psychisch.

Nu is een infectie zo erg nog niet, maar het belast de relatie die je met elkaar hebt toch een beetje. Omgekeerd ook, als de arts een heldendaad bij de bestuurder verricht. Hoe zakelijk ga je nog met elkaar om, als het over bezuinigen gaat, of over het functioneren van een vakgroep?

Zolang het om relatief onschuldige zorg gaat, ga ik ondanks deze bedenking toch graag naar het eigen ziekenhuis. Vooral om te ervaren hoe een patiënt zich bij ons voelt. Maar als er een echt risico aan de behandeling kleeft, kies ik voor de buren. Niet omdat ik die meer vertrouw, maar omdat zuivere verhoudingen in een ziekenhuis zo al moeilijk genoeg zijn.

Hugo Keuzenkamp, lid van de raad van bestuur van het Westfriesgasthuis