Het klinkt zo vrolijk

Het klinkt zo vrolijk: gosereline. Een woord dat ik bedenk met mijn kleindochters als we een kasteel van kussens maken, waarin al hun knuffels op tijd moet gaan slapen. ‘Nu naar mama luisteren. Oogjes dicht, anders wordt mama een beetje boos. Ik zeg het gosereline niet nog een keer!’

In werkelijkheid is gosereline een middel dat aan mannen die niet van kinderen af kunnen blijven wordt gegeven. Na een prik in de buik hebben ze drie of zes maanden lang geen testosteron meer en daardoor geen lastige verlangens. Chemische castratie.

Omdat mijn uroloog me de scan liet zien waarop niet alleen op mijn ribben gele lichtjes waren ontstoken, maar hier en daar ook in de wervels en in de heup waarvan ik altijd dacht dat hij pijn deed vanwege de coxartrose, is het beter dat ik ook een goserelineprik krijg. Uitzaaiingen. Dit om te voorkomen, dat als ik mijn kleindochters bij de uitgang van de school opwacht en ze in mijn armen springen ik ineens een rib of wervel breek. Dat zou ‘gosereline, knap vervelend zijn’.

Vlak nadat de diagnose gesteld werd heb ik het een jaar lang gebruikt en ik weet er dus inmiddels alles van. Het gaat niet om de seks, maar om de afwezigheid van testosteron waardoor je een ander mens wordt. De wens om aanwezig te zijn, die mannen vaak zo in de weg zit, verdwijnt door het medicijn. Dat lijkt leuk, omdat een lieve man die zich niet meer laat gelden en indien gekwetst gaat huilen veel handiger in het huwelijk is. Maar als het eenmaal zo ver is, heeft menig feministe enorme heimwee naar vroeger.

Na een week piekeren wist ik dat er geen andere optie was dan de buikprik en nadat ik de beslissing had genomen, wilde ik de prik ook onmiddellijk. Maar dat gaat maar zo niet. Mijn uroloog mag hem niet geven, want de verzekering vindt het niet fijn als ze een rekening van hem ontvangen en via de apotheek gaat het ook al niet, want die apotheker vraagt te veel. Daarom is er een bedrijf dat die prik bij je thuis bezorgt.

‘Je hoeft niets te doen, want ze bellen je op’, zei mijn uroloog.

Het duurt nog twee weken voordat een vriendelijke verpleegkundige mij prikt. Ze overhandigt me ook nog een pretpakket met daaraan een label met de tekst ‘De Thuisservice komt overal waar u zich thuis voelt’. Nou ik voel me in de bergen van Italië en in de rijstvelden van Bali erg thuis. Dat gaat nog wat worden. De folder van de fabrikant die ik voor de zekerheid nog toegestuurd kreeg, lees ik met stijgende verbazing door en ik kan uiteindelijk een glimlach niet onderdrukken. Zoladex – zo noemt de producent mijn buikprik – ‘wordt over het algemeen goed verdragen’. Makers van geneesmiddelen houden van merknamen die met een ‘z’ beginnen, want uit onderzoek blijkt dat die beter worden onthouden. Er staat niets in over grotere kans op depressie, niets over grotere kans op diabetes, niets over grotere kans op osteoporose, niets over het feit dat je snel verandert en veroudert.

Maar ik ben niet alleen maar geïnteresseerd in een prik. Ik wil behandeling. Dat betekent een totaalplan, dat verder gaat dan mijn leven zo goedkoop mogelijk verlengen, maar dat me ook helpt de behandeling te overleven. Diabetes type 2? Waarom zitten er niet wat leuke recepten in dat pretpakket om dat te voorkomen? Osteoporose? Waarom worden er niet wat oefeningen beschreven om de kans daarop te verkleinen en is er niet een lijstje van fysiotherapeuten die begrijpen welke oefeningen daarbij van belang zijn? Gosereline, gaat het dan alleen maar om het drukken van kosten?

Ivan Wolffers is arts, wetenschapper en schrijver. Zijn ziekte, prostaatkanker, heeft zijn werk- en levenslust niet getemperd, wel zijn inzicht vergroot in de relatie tussen arts en patiënt: een wereld van verschil.