Tranen

Economen huilen niet. Sowieso huilen grote mensen niet, dacht ik tot ik in het ziekenhuis kwam te werken. In mijn vorige werkkring, bij een beursgenoteerd verzekeringsbedrijf, heb ik één moment gehad dat mijn tranen hoog zaten. Het was tijdens een werkdiner aan de vooravond van een reorganisatie. De raad van bestuur passeerde ons als directie bij de selectie van een consultant. Niet iets om erg verdrietig over te worden, hoor ik u denken. Dat was het natuurlijk ook niet. Het verdrietige was vooral een machtsspel waar ik slecht raad mee wist. Een gang naar het toilet, waar ik zij aan zij met een van de bestuurders aan het urinoir stond en een bijpassende grap gemaakt werd, haalde de spanning eruit.

De emoties in een ziekenhuis zijn groter, althans anders, dan bij een verzekeraar. In een ziekenhuis komen mensen met angst. Bang om dood te gaan, om een lichaamsfunctie te verliezen, om pijn te hebben. Dat grote mensen in deze omgeving hun emoties laten lopen is begrijpelijk. Voor de behandelaars zijn emoties daarom natuurlijk. Met als gevolg dat dokters deze zelf ook tonen. Het was voor mij hevig wennen dat sterke, grote mensen, van wie ik dacht dat ze vol overtuiging en zekerheid hun werk deden, vaak zo kwetsbaar blijken te zijn. Want waar economen niet huilen, doen dokters dat veelvuldig.

Soms komt de emotie voort uit onmacht om met een probleem om te gaan. De eigen beperkingen, of die van de organisatie. Soms om een calamiteit die bij de bestuurder wordt gemeld. Laatst nog, toen een patiënt overleed pal na een routine-ingreep. Met daarna overbodige verontschuldigingen voor de tranen. Als econoom heb ik de waarde van tranen leren kennen.

Hugo Keuzenkamp,

lid van de raad van bestuur van het Westfriesgasthuis