Heerlijk - Hester Roos

94 is ze, en ze woont nog zelfstandig in een aanleunwoning. Het overzicht van haar medische voorgeschiedenis is indrukwekkend. Indrukwekkend kort, wel te verstaan. Geen diabetes, geen hart- en vaatziekten en geen COPD. Alleen een appendectomie, wat voorbijgaande huidproblemen en her en der wat milde klachten van het bewegingsapparaat. En de duizeligheid, waarvoor zij de laatste jaren heel af en toe door mijn collega is gezien en waar geen duidelijke oorzaak voor gevonden is. Ook nu heeft ze hiervoor gebeld. Geen nieuwe klacht dus, maar een duizelige 94-jarige laat je toch minder snel ‘even’ op het spreekuur komen. Op naar de ouderenflat dus.

In de woonkamer tref ik een kwieke oude dame aan in haar fauteuil. Met de levendigheid van iemand die half zo oud is begint ze te ratelen. Tien minuten duurde het vanochtend, dat de wereld even om haar heen draaide. Daarna was het weer weg. Verder heeft ze er eigenlijk bijna nooit last van. Vrolijk kletst ze verder. Over het feit dat ik een nieuw gezicht voor haar ben, over het weer, over al haar activiteiten. Kortom, het lijkt allemaal wel mee te vallen. Vanuit mijn ooghoek zie ik dochter die zich in een hoekje van de kamer heeft teruggetrokken, grinnikend om haar oude moedertje. Omdat een verslag van de lentezon me niet helemaal passend lijkt onder de episode duizeligheid, probeer ik tussen het gebabbel door nog even wat vragen te stellen. Een bloeddruk, pols, Romberg, ik kom niet tot nieuwe inzichten. Ondertussen kletst patiënte honderduit.

Deze bejaarde bezige bij is het levende bewijs dat leeftijd op zich geen beperkende factor hoeft te zijn om actief te blijven. Met lichte tegenzin had ze zich vanochtend dan ook door dochter even richting bed laten manoeuvreren. ‘Kan dat eigenlijk kwaad, even gaan liggen?’

Ik vraag haar naar de fysiotherapeut die haar eerder begeleid heeft bij haar duizeligheidsklachten. Krachtig springt ze op uit haar stoel. ‘Ja, dan moest ik daar in de oefenzaal in de brug staan.’ Met haar linkerhand pakt ze de rugleuning van de fauteuil, haar rechterhand omvat een denkbeeldige bruglegger. ‘En dan moest ik zó oefenen.’ Met een noodvaart zwiept ze haar rechterbeen de lucht in, haar voet rakelings langs mijn gezicht. ‘Mam!’ klinkt er gierend uit de hoek, en ook ik houd mijn gezicht allang niet meer strak.

Lachend trek ik mijn jas aan. Hoe staat het ook alweer in onze eed? Ik zal zorgen voor zieken, gezondheid bevorderen en lijden verlichten. Wat heerlijk dat dat soms zo makkelijk gaat.

Hester Roos