Verwarrend - Bert Keizer
5 reactiesHet zijn verwarrende tijden. En dan heb ik het niet eens over het nieuwe gezicht op ‘onze’ euro. Zo las ik in MC een voorstel van collega Van Bemmel over een mogelijke benadering van het euthanasieprobleem bij gevorderde dementie. Hij kwam met een commissie.
Wat ik zo raadselachtig vind is de vraag waarom mensen zoals hij, die nooit met deze categorie patiënten werken, menen dat ze het ei van Columbus gevonden hebben, dat die 1100 sukkels van specialisten ouderengeneeskunde, die hier al dertig jaar met hun neus bovenop staan, ontgaat.
Wat zou een huisarts ervan vinden als ik een lijst suggesties zou opstellen over het herkennen van kindermishandeling? Net zo goed als Van Bemmel kan zeggen dat hij heus wel weet wat er zo erg is aan gevorderde dementie, kan ik zeggen dat ik een uitgesproken mening heb over kindermishandeling. En toch weet ik niet wat er nodig is om dit probleem op een vruchtbare wijze in kaart te brengen, want als hulpverlener heb ik er nooit mee te maken.
Ook verwarrend, maar toch veel prettiger, vond ik de mededeling in het Geneesmiddelenbulletin van april 2013 dat medicatie bij mictieklachten van de man (moeilijk uitplassen, moeilijk plas kunnen ophouden) vrijwel allemaal Lourdeswater is. Dat evenwel door 500 duizend mannen geslikt wordt. Nou had ik al jaren een volstrekt onberedeneerde afkeer van tamsulosine, maar het doet toch goed als wat jij denkt dat onzin is ook onzin blijkt te zijn. Achter die 500 duizend gaan wel heel wat voorschrijvers schuil. Wat zagen die collega’s dat ik niet zag? Niks.
De komma’s schoven
één plaatsje naar rechts
Als tussendoortje noem ik twee artikelen in het Tijdschrift voor Ouderengeneeskunde van april waarin collega’s de moeite nemen om uit te zoeken of een antidepressivum zin heeft bij alzheimerpatiënten en of het beloop van een symptomatische cystitis verandert door antibiotica. Het antidepressivum blijkt niks te doen en van die antibiotica weet niemand of ze op de lange termijn iets uitmaken of niet. Ik zou zeggen: doe maar in de la met tamsulosine.
Heel andere verwarring ontstond rond collega Kooy, die volgens het Transparantieregister van Astra-Zeneca, MSD en Eli-Lilly and Company meer dan een ton zou hebben ontvangen voor spreekbeurten en consultancy. Kennelijk vond hij dat wel erg veel. Vond ik ook eigenlijk.
Let op, want nu begint het gelazer: op de website van Medisch Contact verscheen het sussend bedoelde bericht dat de komma
in die bedragen verkeerd geplaatst was. Ach gut. Daar sta je dan! is de hedendaagse diagnose. Zou het MC niet zijn opgevallen
dat de komma’s alleen verschoven bij bedragen boven de 10.000 euro? En een tweede toevalligheid: de komma’s gingen pas schuiven nadat Hans van der Linden Kooy aanschreef. Bovendien schoven de komma’s toevallig allemaal één plaatsje naar rechts.
Ten slotte de grootste verwarring, die komt uit Den Haag. Kan iemand mij uitleggen waarom deze regering tegelijkertijd de thuiszorg én de verzorgingshuizen een doodklap wil geven?
Bert Keizer is specialist ouderengeneeskunde
Jos van Bemmel
huisarts, Hoogland
Bert Keizer, filosoof en verpleeghuisarts stelt in zijn column aangaande mijn artikel 'Een goede dood bij dementie' dat ik weinig weet van vergevorderde dementie. Hij heeft gelijk. Maar - in tegenstelling tot zijn aanname – ook van kindermishandeling... weet ik als huisarts maar weinig. Wel weet ik dat circa 80% van de dementerenden, waaronder de vergevorderden, zich niet in het verpleeghuis bevindt, maar thuis of in het verzorgingshuis onder de huisartsenzorg valt (Nationaal Kompas Volksgezondheid). En ook dat zich onder mijn naasten helaas voldoende dementerenden bevinden. Van kindermishandeling weet ik dat een kind dat misbruikt wordt, niet begrijpt wat er gebeurt, wel pijn ervaart maar er (nog) geen woorden voor heeft. Net zo min als de ernstig dementerende niet begrijpt wat hem overkomt noch de woorden er bij weet. Een kind beschermen we zonder te weten wat zijn diepste wens is. We halen het uit de onacceptabele situatie en troosten het. Bij vergevorderde dementie troosten we alleen. Kindertijd versus kindsheid…
Ton Vink, de andere filosoof, verhaalt van een dementerende man die nog wilsbekwaam besluit zelf een eind aan zijn leven te maken. Een moedig besluit. Hopelijk heeft hij geen relatief goede jaren, waarin het contact met naasten voor beide partijen vaak als waardevol wordt ervaren, geofferd aan zijn angst om in een later stadium in de steek gelaten te worden. Dat is namelijk het risico dat veel mensen niet willen lopen. Daarnaast zie ik een andere tegenstrijdigheid dan Vink, namelijk de irreële verwachting dat een patiënt die aan een vergaande hersenziekte lijdt, dingen zegt die hij door zijn ziekte niet kan zeggen. Tenslotte: het standpunt dat de KNMG recent innam rond het levenseinde bij pasgeborenen met zeer ernstige afwijkingen is lovenswaardig. Er wordt terecht grote waarde gehecht aan het lijden van de naasten en aan dat van het willoze kind.
Johan Wilbrink
,
Bert Keizer geeft in zijn laatste column aan dat de huisarts onvoldoende kennis heeft om een goed oordeel te vellen over een demente patiënt met betrekking tot een euthanasieaanvraag met als argument dat hij zelf ook geen oordeel heeft over kindermis...handeling. Maar de huisarts heeft ook pas sinds kort adequate kennis over kindermishandeling gekregen en dit item een plek gegeven binnen de huisartspraktijk, mede gestimuleerd door de protocollen van de huisartsenposten.
Dementie is een vast onderdeel binnen de huisartsgeneeskunde, net zoals een verpleeghuisstage onderdeel uitmaakt van de huisartsopleiding. Bert Keizer heeft naar mijn mening dan ook geen enkel punt dat de verpleeghuisarts de enige kennisbron is op dit gebied.
Daarnaast is het jammer dat de KNMG een standpunt inneemt door te stellen dat een niet meer wilsbekwame dementerende zijn wens altijd nog moet herhalen voordat euthanasie uitgevoerd kan worden. Dit gaat voorbij aan wat de algemene wens van de gemiddelde Nederlander lijkt te zijn en ook aan de mening van veel mantelzorgers van dementerenden. Van mantelzorgers die mentaal worden uitgeput met deze zorg, die alleen nog mogen geven maar niets meer ontvangen. Deze groep lijkt veroordeeld te worden door de KNMG terwijl de wet wel mogelijkheden biedt.
Dat artsen bang zijn voor een glijdende schaal is logisch. Onderzoek zou moeten plaatsvinden om erachter te komen waar artsen precies bang voor zijn. Ik stel voor dat specialisten ouderengeneeskunde en geriaters samen met betrokken huisartsen onderzoek doen om verder te komen onder welke omstandigheden een dementerende met een wilsbeschikking geholpen kan worden en niet te spreken over 5 voor twaalf wanneer het nog mogelijk is of 5 over 12 wanneer het te laat zou zijn. Niet iedere dementerende is gelijk en daarom dient er ook een goed afgewogen oordeel te komen. Het standpunt van de KNMG kan voor veel onnodig verdriet en angst zorgen.
L.P.L. Vernooij
AIOS huisartsgeneeskunde, 'S-GRAVENHAGE
Enigszins verbolgen las ik het eerste gedeelte van de column van Bert Keizer waarin hij stelt dat huisartsen niets te zeggen zouden hebben over dementie gevorderde dementie omdat wij niet met die patiëntengroep in aanraking zouden komen. Ook in de th...uissituatie komen wij deze patiëntengroep tegen, hetzij door zeer goede ondersteuning van medische professionals en mantelzorg, hetzij omdat zij in korte tijd snel achteruit zijn gegaan en opname in het verpleeghuis in het verschiet ligt. Hoewel er voor zover mij bekend geen onderzoek is naar het aantal verzoeken om euthanasie bij vergevorderde dementie, toont de publicatie van Mette Rurup in 2010 in het NTVG (vol 154;A1273) dat de huisarts ook bij verzoeken bij gevorderde dementie is betrokken. Hiervan getuigt ook het feit dat het enige uitgevoerde euthanasieverzoek waarbij aan de wilsbekwaamheid werd getwijfeld, in de thuissituatie heeft plaatsgevonden. Overigens bestond ook in de overige gevallen het lijden deels uit het verlies van zelfredzaamheid waarbij de patiënten pertinent niet in het verpleeghuis opgenomen wilden worden. Kortom: net zoals de huisarts, en overigens ook kinderarts, iets over kindermishandeling te zeggen hebben, heeft de huisarts naast de specialist ouderengeneeskunde, neuroloog, geriater en iedereen wie hierbij is betrokken ook iets te zeggen over euthanasie bij gevorderde dementie. Wat mij betreft mag daarin overigens iedereen meediscussiëren, wellicht kan er nog lering uit worden getrokken hoe er wordt omgegaan met bijvoorbeeld een euthanasieverzoek bij minderjarige kinderen.
Bart Bruijn
Huisarts, STREEFKERK
Leuke column, maar toch even zeuren.
De opmerking: "mensen zoals hij, die nooit met deze categorie patiënten werken" is weer zo'n typische opmerking van een intramuraal arts.
U zou niet geloven hoe dement sommigen zijn, die nog thuis wonen, voor w...ie wij de zorg hebben. Zeker bij snel verlopende gevallen, maar vooral bij heel steunende mantels komen wij regelmatig in aanraking met genoemde problematiek. Niet zo vaak als specialistisch zorg, natuurlijk, maar toch. ALLES gebeurt in huisartsenland. Dat maakt dat alle specialisten denken dat wij nergens verstand van hebben, maar ook dat wij denken, neen weten.....
Juist.
H. van der Linde
huisarts, BURGH HAAMSTEDE
Mijn verwarring is zo mogelijk nog groter. Op 26 april stuurde MSD mij om 10.23 uur een opgave van gecorrigeerde bedragen voor het Transparantieregister: de bedragen boven de 9.000 euro waren door verschoven komma’s in werkelijkheid tien maal zo la...ag. Echter, even daarvoor stuurde collega Kooy mij om 7.59 uur een e-mail: “In het transparantieregister staan doublures van bedragen.” Dat zijn dus tegenstrijdige verklaringen.
Nu had ik enkele dagen eerder een nascholingscursus van MSD bijgewoond waarin collega Kooy een antidiabeticum en een cholesterolverlager van MSD promotioneel positioneerde op een wijze die niet berustte op huisartsgeneeskundige richtlijnen.
Het Transparantieregister vermeldde dat collega Kooy in 2012 in totaal een bedrag van 126.453 euro van drie bedrijven had ontvangen. Op 25 april stuurde ik hem om 23.49 uur een e-mail: u heeft bedragen ontvangen van 9.775, viermaal 15.525, 16.675 en 22.439 euro. Hoe reageerde collega Kooy daar de volgende morgen op? Zei hij “ik heb nooit zulke hoge bedragen ontvangen?” Zoiets weet je natuurlijk uit je hoofd. Het maakt nogal een verschil of je 22.000 of 2.200 euro hebt ontvangen. Nee, hij sprak over doublures en pas daarna kwam de versie van de verschoven komma’s ter tafel, dus 977,50, viermaal 1.555,50, 1.667,50 en 2.243,90 euro. Bedragen, merkwaardig afgerond op centen en niet op euro’s.
Daarmee heeft collega Kooy in 2012 toch sowieso een bedrag 42.085 euro ontvangen van deze drie bedrijven. Dat lijkt veel geld voor spreekbeurten en advies. De foute opgave in het register van 126.453 euro moet Kooy danig dwarszitten. Het wekt de indruk van een overmatig betaald reclame maken. Een verklaring van een onafhankelijke registeraccountant kan dat gelukkig eenvoudig rechtzetten.
Met het oog op het Reclamebesluit Geneesmiddelen heb ik de kwestie gemeld bij de Inspectie voor de Gezondheidszorg in de hoop dat daarmee aan de verwarring een einde komt.