Het spoor bijster - Eveline Knibbeler
2 reactiesSinds kanker is opgewaardeerd van een dodelijke naar een chronische ziekte, blijft de patiënt zoveel mogelijk maatschappelijk actief, ook in zijn werk. Deze vooruitgang brengt echter nieuwe kopzorgen met zich mee. Als de behandeling zwaar is, kan de patiënt tijdelijk niet werken. Na een jaar afwezigheid (en wat is een jaar, in de kankerbehandeling?) valt zijn inkomen terug naar 70 procent. Na twee jaar is de financiële situatie onzeker, tenzij de patiënt terminaal en bedlegerig is. Als hij nog rondloopt, wordt hij geacht zijn overgebleven energie aan te wenden in betaalde arbeid. Als het eigen werk niet meer volledig mogelijk is, moet ander werk worden gezocht (het zogenaamde tweede spoor).
Dhr. M. is zo’n intensief behandelde patiënt. De heterologe beenmergtransplantatie is hem niet bespaard gebleven. Zoals zovele kanker-patiënten kan hij de behandelingen verdragen dankzij het uitzicht op terugkeer naar een normaal leven. Op de veel gestelde vraag ‘Kom ik weer aan het werk?’ krijgt hij mijn antwoord: ‘Ik denk het wel, maar voorlopig niet volledig, en misschien wel nooit meer volledig.’
Dit stelt hem enigszins gerust.
Maar de geruststelling is van korte duur. Procedures worden gevolgd, en het dossier op orde gebracht. Voor het UWV. Dat verhaal probeer ik uit te leggen: dat hij al meer dan een jaar ziek is, dat het eigen werk nog niet mogelijk is, dat hij nog wel íets kan, dat ander werk moet worden gezocht, dat hij naar een arbeidsdeskundige moet en daarna naar een bureau. Dat al dit gedoe niets zal opleveren. En dat het tóch moet, om te voorkómen dat de werkgever grote financiële problemen krijgt met het UWV.
Dit, waarde oncoloog, krijgt uw patiënt ook nog voor de kiezen.
Eveline Knibbeler, de bedrijfsarts
W.J. Duits
Bedrijfsarts, HOUTEN
Het is inderdaad een lastig probleem. Kafka is ook al doorgedrongen in de UWV-burelen, de paarse krokodil in de vorm van protocollen waarachter men zich kan verschuilen is daar levensgroot. Aan de andere kant zijn de protocollen wel ingegeven door de... politieke keuzes die zijn gemaakt en waaraan iedereen en dus het UWV m.n. zich zal moeten houden.
Het alternatief is bespreken met het bedrijf wat het financiele risico is, als we niet aan het protocol voldoen. Stel dat deze patiënt niet volledig kan terugkomen in het eigen werk, omdat hem daartoe de energie ontbreekt, dat zou nog kunnen vallen onder de WIA, maar waarschijnlijk niet, omdat een loonverlies van 30% eigenlijk voor lief genomen moet worden, zoals dat politiek is bepaald. Dus eigenlijk geeft dat ook de vrijheid om af te wijken, ga met het bedrijf in overleg en bespreek met elkaar wat nu eigenlijk het risico is. Is dat risico te groot, dan zal het protocol gevolgd moeten worden, maar wie zegt dat we als bedrijf en als bedrijfsarts daarvan niet gefundeerd kunnen afwijken. Is het niet doodzonde dat een kankerpatiënt zich moet worstelen door een tweedespoortraject terwijl hij de energie beter kan gebruiken beter te worden. Het UWV komt pas na twee jaar aan zet, tot die tijd is het bedrijf, de medewerker en de adviserende bedrijfsarts vrij om daar eigen keuzes in te maken. Een beetje moed is soms nodig om onze eigen paarse krokodillen te negeren.
W.J. Duits
Bedrijfsarts, HOUTEN
Het is inderdaad een lastig probleem. Kafka is ook al doorgedrongen in de UWV-burelen, de paarse krokodil in de vorm van protocollen waarachter men zich kan verschuilen is daar levensgroot. Aan de andere kant zijn de protocollen wel ingegeven door de... politieke keuzes die zijn gemaakt en waaraan iedereen en dus het UWV m.n. zich zal moeten houden.
Het alternatief is bespreken met het bedrijf wat het financiele risico is, als we niet aan het protocol voldoen. Stel dat deze patiënt niet volledig kan terugkomen in het eigen werk, omdat hem daartoe de energie ontbreekt, dat zou nog kunnen vallen onder de WIA, maar waarschijnlijk niet, omdat een loonverlies van 30% eigenlijk voor lief genomen moet worden, zoals dat politiek is bepaald. Dus eigenlijk geeft dat ook de vrijheid om af te wijken, ga met het bedrijf in overleg en bespreek met elkaar wat nu eigenlijk het risico is. Is dat risico te groot, dan zal het protocol gevolgd moeten worden, maar wie zegt dat we als bedrijf en als bedrijfsarts daarvan niet gefundeerd kunnen afwijken. Is het niet doodzonde dat een kankerpatiënt zich moet worstelen door een tweedespoortraject terwijl hij de energie beter kan gebruiken beter te worden. Het UWV komt pas na twee jaar aan zet, tot die tijd is het bedrijf, de medewerker en de adviserende bedrijfsarts vrij om daar eigen keuzes in te maken. Een beetje moed is soms nodig om onze eigen paarse krokodillen te negeren.