Miraculeus voedsel - Daniël Hus

Een aantal weken terug werd mij op een huisfeestje een pilletje aangeboden. Vriendelijk wees ik de vermoedelijke drugs af, totdat mij werd uitgelegd dat het hier niet ging om een willekeurig tripmiddel, maar om Synsepalum dulcificum, beter bekend als de wonderbes. Deze bes zou ervoor zorgen dat je zure smaken als zoet ervaart. Na wat korte research ging ik overstag, at een halve wonderbes op en zette mijn tanden in een partje citroen. En terwijl ik mijn gezicht al anticiperend in de bekende zuresmaakplooi trok, gleed er een heerlijk zoet sap over mijn tong. Een surrealistische ervaring.

Verantwoordelijk voor al deze magie is miraculine te zijn, een glycoproteïne dat (waarschijnlijk) de structuur van je zoete smaakreceptoren zo modificeert dat ze actief worden zodra ze in aanraking komen met een zuur.

Direct bij het proeven van de zoete citroen schoot er een visioen door mijn hoofd van een paradijs waar diabetici dankzij miraculine met immer perfecte suikerspiegels rondliepen. De door al het zuur veroorzaakte maagulcera maar even voor lief nemend.

Het blijkt dat er ook al serieus over medische toepassingen wordt nagedacht. Zo zou miraculine verlies of vermindering van de smaakzin – een bekende bijwerking van chemotherapie – mogelijk op kunnen vangen. Een pilotstudie waarbij aan 8 kankerpatiënten miraculine werd gegeven, liet vorig jaar al een positieve invloed zien op zowel smaakbeleving als voedselintake. 

Maar waarom is miraculine dan al niet veel populairder? Wie wat rondsnuffelt op internet, stuit al snel op allerlei samenzweringstheorieën die omschrijven hoe lobbyisten uit de suikerindustrie al heel lang proberen om de toepassing van miraculine tegen te houden.

Het voornaamste verhaal dat de ronde doet gaat over Bob Harvey, een ondernemer die in de jaren zestig miraculine commercieel op de markt probeerde te brengen met The Miracle Company. Tijdens de opstartfase werd er meerdere malen bij het bedrijf ingebroken en werd Harvey achtervolgd. En ondanks succesvolle testresultaten en positieve signalen vanuit de Amerikaanse FDA, bracht dezelfde FDA in 1974 een negatief rapport uit over miraculine, waarin ze verklaarden dat het niet geclassificeerd kon worden als voedingssupplement en dat meer onderzoek nodig was voordat het als ingrediënt de markt op zou mogen. Voor dergelijk onderzoek had Harvey geen geld en de onderneming ging over de kop.

En zo eindigt een hoopvol verhaal in mist. Na veel speurwerk is me nog steeds niet duidelijk waarom het hier zou moeten eindigen, en waarom het vervolgonderzoek bijvoorbeeld nog niet door anderen is opgepakt. Heeft de suikerlobby echt zo’n grote vinger in de pap? Ik zou het eerlijk gezegd niet weten, maar wat mij betreft smaken de effecten van miraculine naar meer!

Daniël Hus