Paradox - René Kahn

VELDWERK

Er bestaat een opmerkelijke paradox in de Nederlandse psychiatrie. Enerzijds wordt de zorg bedreigd, inhoudelijk zowel als financieel; anderzijds bloeit het wetenschappelijke onderzoek als nooit tevoren. Eindelijk, na generaties, melden zich (weer?) de meest getalenteerde artsen om promotieonderzoek te combineren met de opleiding tot psychiater. Qua subsidies scoort de psychiatrie zeer goed, zowel in de nationale als in de internationale arena. En ten slotte behoort de wetenschappelijke productie, gerekend in promoties, publicaties en impact, relatief, maar zelfs in absolute zin, tot de wereldtop.

Hoe komt het dan dat de zorg in de psychiatrie zo onder vuur ligt? Bestaat er geen verbinding tussen het wetenschappelijke prestige dat ons land zeker geniet en de maatschappelijke geloofwaardigheid? Het kan moeilijk liggen aan de relevantie van het onderzoek, want die is er zeker. Misschien dat het te weinig tot vernieuwing in de behandelmethodes heeft geleid. Dat klopt: het aantal nieuwe medicijnen blijft beperkt, maar hetzelfde geldt voor de hematologie en die wordt niet maatschappelijk bedreigd.

Ik denk dat ik het antwoord wel weet: als wetenschappers uiten we onze twijfels misschien wat al te publiekelijk, zodat men denkt dat we alleen maar vragen en geen antwoorden hebben. Twijfel is goed in de wetenschap, essentieel zelfs, maar een beetje laten zien wat we kunnen – en wat we bereikt hebben – is misschien zo gek nog niet. Uiteindelijk zal de patiënt er namelijk beter van worden als wetenschappelijk en maatschappelijk aanzien in de psychiatrie meer met elkaar in evenwicht komen. En dat is toch het doel van alle wetenschappers in de psychiatrie.

René Kahn, psychiater