Droevige poppenkast - Bert Keizer
3 reactiesMevrouw P. is van 1918, communist van het eerste uur, actief betrokken bij de Februaristaking. Ik ken haar al jaren. Haar man overleed bij ons aan dementie, vandaar. Het echtpaar had een dochter. Op haar 16de verjaardag kreeg ze een bromfiets waarmee ze op diezelfde dag tegen een auto botste met als gevolg blijvende hersenschade. Er volgde een leven vol frustratie, mislukking en uiteindelijk alcohol.
Ze trok, in alle opzichten berooid, bij haar moeder in, om enkele maanden later van het balkon te springen. Na die dood verloor mevrouw geleidelijk haar geestelijke scherpte. Ze vertelde me over een nicht die achter haar geld aan zat, ze werd magerder en verzorgde zichzelf slecht. Dementie. Ze begroette me altijd monter en als ik vroeg hoe het ging zei ze steevast: ‘Pijn in me portemonnee’. Op een dag werd ze na alarm van de buurman thuis op de grond aangetroffen. Ze belandde bij de cardioloog: X-thorax – ecg – echo – AV-block – dus pacemaker. Onduidelijk met wie dit is overlegd. Uitermate fascinerende geneeskunde vind ik dat. Een pacemaker inbrengen bij een 97-jarige demente vrouw, van wie je zelf zegt dat ze compleet in de war is. Nog steeds in de war wordt ze vier dagen later weer naar huis gestuurd.
Lichaam en geest zijn op fatale wijze uiteengedreven
Waar ze een dag later door de thuiszorg naakt op de vloer in haar ontlasting wordt aangetroffen. Opnieuw ziekenhuis. Nu krijgt ze er ook nog een (sub)ileus bij. Maaghevel, aspiratiepneumonie, het kalium is zorgwekkend laag.
Inmiddels hebben wij hoogte gekregen van wat er gaande is en met het ziekenhuis gebeld om haar in godsnaam ook met een stille buik onmiddellijk bij ons neer te leggen, waarna wij verder voor haar zullen zorgen. We blijven steeds bellen met het verzoek om overplaatsing. De internist blijft vruchteloos tobben met die stille buik en dat verrekte kalium. Na zes dagen komt ze dan eindelijk over, met een inderdaad onheilspellend bolle buik. Geen bril op, gebit nergens te vinden, maar als ik vraag of ze pijn heeft, verstaat ze me zowaar en murmelt: ‘Ja, in me portemonnee.’ Ze is onrustig, ik geef haar wat midazolam en breng een katheter in. Twee uur na binnenkomst is ze overleden.
In de hedendaagse geneeskunde zijn lichaam en geest op fatale wijze uiteengedreven. Men stort zich op het kalium (ook het magnesium trouwens, braaf gesuppleerd). Maar omdat mevrouw P. geen kinderen meer heeft is er niemand die de dokters mee kan nemen naar haar geest. Wat nou Februaristaking? Dokters willen of kunnen het niet opbrengen om naar de persoon achter de darmen te gaan zoeken, terwijl ik u zweer dat ze hun eigen moeder nooit aan deze droevige poppenkast zouden uitleveren.
Waar ik zo wanhopig van word is dat niemand het gevoel heeft dat hier iets helemaal fout ging. Het advies in de ontslagbrief was: zo nodig kalium suppleren – AB-kuren afmaken. Bij een stervende vrouw.
Bert Keizer
<b>Download deze column als PDF</b>
Harm Verheul
dierenarts,
Op het artikel van Bert Keijzer in het medisch Contact van 29 januari j.l. is volgens mij maar één reactie mogelijk: Ik wil graag een arts aan mijn bed, geen specialist.
Eindelijk iemand die aan durft te geven waar de fricties ontstaan namelijk dat e...en mens niet een combinatie is van een aantal organen maar één geheel.
B. Bos
specialist ouderengeneeskunde, AMSTERDAM Nederland
Ik denk dat het enorm belangerijk is dat er meer aandacht voor het sterven komt in opleiding en samenleving. Het verhaal van bert Keizer laat zien wat er in het ziekenhuis kan gebeuren aan niet meer wenselijke medische zorg die enkel tot een zaak lei...dt, namelijk het sterven zelf, dat onvoldoende herkent wordt. Echter, ik sta als arts naast dat verpleeghuisbed met een stervende persoon erin, met soms familie die nog allerlei irreele verwachtingen hebben en mij dan proberen te verplichten een stervende in te sturen naar het ziekenhuis. In mijn ogen zijn het niet enkel artsen die blijven doorbehandelen tegen beter weten in, maar ook burgers die een appel doen op de gezondheidszorg in situaties waarin enkel accepteren wat er komen gaat, passend zou zijn. Als gezondheidszorg moeten we niet enkel de artsen hierin onderwijzen en bekwamen maar ook de burger zelf. Ik heb het gevoel dat in de afgelopen 10 jaar deze irreele verwachtingen enkel toegenomen zijn. Als ik zie hoe er in de media bericht wordt, ook door wetenschappers en artsen, dat onsterfelijkheid echt een optie is, en binnen handbereik voor allen, wordt ik erg moe. Gestorven wordt er en dat zal altijd zo zijn. Kunnen we niet daar eens een groot onderwerp van maken, in plaats van de kop in het zand te steken en net doen alsof dat ook nog eens vermijdbaar gaat worden in de toekomst?!
GJ Bonte
Neuroloog., Dalfsen Nederland
Wat een treffend tafereel... En het is pijnlijk om te constateren dat dit nog vaak voorkomt... Vorige week kreeg ik een patiënte van 88 jaar met inmiddels een fors gevorderde dementie op de SEH met een milde halfzijdige verlamming, wat woordvindstoor...nissen (als die al niet door haar dementie werden veroorzaakt), en een wat onduidelijke spraak. Ze werd "keurig" behandeld met acenocoumarol en had een kleine hersenbloeding. Door de dienstdoende huisarts ingestuurd, terwijl ze in het verzorgingshuis lag met al enkele keren per dag thuiszorg. In datzelfde verzorgingshuis was ook een verpleegafdeling voor mensen die niet meer uitkwamen met thuiszorg. Ik heb de huisarts gebeld, en de verpleeghuisarts van die afdeling, die natuurlijk via een andere organisatie werkte. Uiteindelijk is het gelukt om patiënte vanaf de SEH terug te plaatsen naar die verpleegafdeling van het verzorgingshuis. Dit zonder slikproef, zonder opname op de Stroke-Unit en zonder ziekenhuis opname... Ik heb er even over getwijfeld of ik hier goed aan deed, en of ik haar niet één nachtje had moeten houden, maar ik kon eigenlijk geen goede reden bedenken waarom dat zou moeten. En als ik dit nu lees, geloof ik in retrospect alsnog dat ik er echt goed aan heb gedaan. Maar ik voel dezelfde wanhoop als Keizer: Er gaat iets grondig mis in onze geneeskunde en in de opleiding als dit het gevolg is.