Naakt - Jos van Bemmel

Zomer 1993. We rijden naar Kroatië, de regen in Oostenrijk ontvluchtend. Verroeste tanks, sporen van de oorlog. Een veel langere rit dan verwacht. In het maanlicht geploeter met de vouwwagen. 'Pap, er lopen hier allemaal blote mensen', roept mijn dochter vanuit de voortent de volgende ochtend vol ongeloof. Eens moet de eerste keer zijn: een niet ingecalculeerde nudistencamping. Na een paar oefenrondjes met een handdoek rond mijn middel blijken er geen in het oog springende fysieke ongemakken op te treden bij het aanschouwen van leden van het andere geslacht. De handdoek kan af.

Naakt wordt gewoon. Ik ben nudist onder de Kroatische nudisten. Na een paar dagen loop ik de supermarkt binnen die zich aan de rand van de camping bij het strand bevindt. Met mijn gevulde boodschappenmandje sta ik even later bij de balie en reken af bij de jeugdige caissière. 'Wilt u zich volgende keer wel kleden?', vraagt ze beleefd terwijl haar blik op de balie gericht is, die zich precies op kruishoogte bevindt… Verschrikt kijk ik om me heen en zie alleen maar keurig geklede mensen rondlopen. Geen gat in de grond om te verdwijnen. De supermarkt bleek de gewone buurtsuper van het dorp te zijn waar ook geklede campinggasten gebruik van maakten. Naaktheid.

Je bekeken voelen. Schaamte. Onze patiënten voelen zich ook vaak naakt en bekeken. Dokters staand, patiënten liggend. Een witte jas. Een lamp, gespreide benen, een bedpo, een vinger in de anus. Ik denk graag in beelden. Ik zie mezelf naakt en hulpeloos in de supermarkt. Het beeld helpt me de kwetsbaarheid van mijn patiënten beter te begrijpen waardoor ze zich misschien een beetje minder naakt en bekeken voelen. Misschien heeft u ook zo’n beeld om uw patiënten te helpen?

Jos van Bemmel, de huisarts