Dendritische maretakken

Sinds mensenheugenis is het een magisch gewas: de maretak (mistletoe, vogellijm). Een altijd groene en kleverige bolstruik die parasiteert op bomen en nooit contact maakt met moeder aarde. Gallische druïden beschouwden het als een door de bliksem in boomkruinen geplant godengeschenk. Ze oogstten de takken met een gouden snoeimes en vingen die op in hun witte gewaden. De Oostenrijkse occultist Steiner had intuïtief in de gaten dat een plant die richtingloos woekert als een gezwel het ultieme antikankermiddel zou moeten bevatten.

Als in 1973 bij basisarts Robert Gorter testiskanker wordt geconstateerd en hij na de operatie vanwege ‘verdachte longvlekjes’ kan opteren voor chemotherapie en bestraling, prefereert hij de spirituele inzichten van Rudolf Steiner: warmte­baden en inspuitingen met een maretakpreparaat (Iscador).

Mensenmens Gorter stond al tijdens zijn opleiding open voor Chinese acupunctuur, Indiase kruidenleer, Natur­heilkunde, fytotherapie en homeopathie. Maar het is het antroposofische holisme van Steiner dat zijn hart steelt. In Zwitserland verdiept hij zich in die wonderlijke mix van alchemie, humorenleer en astrologie en hij vestigt zich daarna als antroposo­fische arts in Amsterdam. Gorter begint er een vegetarisch restaurant, experimenteert met elektroacupunctuur bij heroïnejunks en ‘specialiseert’ zich en passant in tropengeneeskunde en oncologie. Hij maakt een uitstapje naar San Francisco om de maretak in te zetten tegen aids, ventileert Steiners gedachtegoed van Kaapstad tot Shanghai en noemt zichzelf, omdat hij via internet lessen aanbiedt, ‘professor’. Vervolgens raakt hij gecharmeerd van ontwikkelingen in de immunologie, van dendritische cellen: kleverigere, maretakachtige poortwachters die ons immuunsysteem waarschuwen voor ongeregeldheden. Hij duikt op in Keulen als woord­voeder van een hypermodern en wetenschappelijk ogend centrum dat tegen woekerprijzen een combinatie aanbiedt van Iscador, hyperthermie en (lichaamseigen, opgekweekte) dendritische cellen: het ultieme wapen tegen kanker. Of eigenlijk tegen alles wat mensen wanhopig genoeg maakt. Hij claimt behandelresultaten waar Carl Figdor (zie: MC 48/2006: 1928) van zou watertanden. Is Gorter nu de geestelijke vader van dit ‘Keulse model’ of heeft deze innemende fantast zich gedragen als een koekoeksjong? Feit is dat hij er inmiddels is ontslagen en in dezelfde stad is gestart met een eigen centrum. Kleverig en zweverig, schaamteloos parasiterend op de boom der medische wetenschap.