Golden retriever met epilepsie

Als het even kon, was er een hond in ons gezin. Zo kwam er in 1986 een golden retriever-pup, Jagger genaamd. Een ideale hond voor kinderen. Hij kwam uit een ‘erkend’ fokkersgezin. Desondanks kreeg hij, na anderhalf jaar epilepsie.

Het voorteken van een aanval was kennelijk een hemianopsie, want hij liep dan rechts tegen van alles aan. Al spoedig kreeg mijn vrouw handigheid in het opvangen van een aanval, zodat hij zich niet bezeerde.

Op advies van de dierenarts kreeg hij fenobarbital, dat werd opgehoogd tot 400 mg/dag. De aanvallen werden wel wat minder, maar verdwenen niet. Als huisarts was ik verbaasd dat een hond zo’n hoge dosis zonder veel sufheid kon verdragen.

Na twee jaar ontstonden er vrij plots perioden met hevige aanvallen, die steeds korter op elkaar volgden. Wij, maar ook de dierenarts, wisten er niet goed raad mee. Ten slotte leek het bijna een ‘status epilepticus’. Mijn vrouw was er dag en nacht mee in de weer.

In overleg met de dierenarts besloten we om onze dierbare huisgenoot te laten inslapen. Onze jongste dochter was net die week op schoolkamp; daarom stelden we de stap uit tot haar terugkomst.

De volgende nacht kreeg hij weer de ene aanval na de andere. ‘Doe wat’, smeekte mijn vrouw. Ik had bij mijn veterinaire vriendjes wel eens gezien hoe ze i.v. spoten: aan de binnenkant van de achterpoten is de huid dun. Uit mijn spoedtas valium gepakt en 5 mg i.v. ingespoten. Net zoals bij de mens stopte de aanval aan-de-naald, en viel Jagger in ’n diepe slaap.

In de loop van de ochtend werd hij wakker en later op de dag liep hij weer vrolijk rond. Toen onze dochter weer thuiskwam, was Jagger rustig. Het plan van ‘inslapen’ leek ineens onvoorstelbaar, en stelden we dan ook uit. Hij kreeg braaf zijn fenobarbital en maanden lang was er geen enkel signaal van de epilepsie meer.

De dierenarts stond ook verbaasd, en na verloop van tijd zijn we de fenobarbital gaan afbouwen tot uiteindelijk eenmaal daags 50 mg. Dan kun je dat ook wel weglaten, was mijn gedachte, maar dat durfde mijn vrouw niet aan.

Jagger heeft nooit meer aanvallen gehad en is relatief oud op 15-jarige leeftijd overleden. Medisch heb ik er nooit een verklaring voor gevonden, ook niet bij bevriende veterinairen. De valium heeft kennelijk de epilepsiebron uitgeschakeld. Zijn er meer mensen met een soortgelijke ervaring?

J.J. Hoyng, huisarts

Overzicht Lezersbijdragen over dieren