Coping

Onlangs kwam ik - na langere tijd - een oude vriend tegen. Hij was opgetogen en goed gemutst, want hij had een andere betrekking aanvaard. Nieuwe energie was hoorbaar en hij had er weer ‘helemaal zin in’.

De laatste zes maanden was dat wel anders geweest, bleek uit zijn relaas. Want na het verschijnen van een nieuwe manager op het toneel was zijn werkplezier flink gedaald en zijn arbeidsvreugde danig op de proef gesteld. Kortom, hij had er flink de pee in.

Uitgebreid haalde hij een aantal exemplarische voorvallen aan. Collega’s figureerden daarbij met naam en toenaam. De hoofdrolspeler in dit kleine kantoordrama bleek geen naam te hebben, maar werd consequent vernoemd als ‘de manager’. Een fraai staaltje van coping (door middel van de humanisering van een ongewenste figuur).

Nu hebben de managers het de laatste tijd sowieso niet makkelijk. Ze staan in een kwaad daglicht. Dat blijkt bijvoorbeeld uit de onlangs verschenen bundel ‘Beroepszeer, waarom Nederland niet werkt’. Het gaat over de splijtzwam tussen de professionals en hun management. Een groot aantal auteurs veegt de vloer aan met de ‘nieuwe nomenklatoera, een kaste van dikbetaalde en machtwellustige nonvaleurs’. Onze arbeidscultuur gaat kapot aan deze managers, die zich overal mee bemoeien, maar nergens verstand van hebben. Het komt menigeen ( te) bekend voor en velen weten er uit (bittere) ervaring over mee te praten. Maar toch: alleen klagen lijkt daarbij zowel de favoriete als gemakkelijkste copingstrategie.

Mijn vriend heeft een andere weg bewandeld. Hij dook niet - zoals velen - gefrustreerd weg in de Ziektewet. Hij heeft gestemd met de voeten, is opgestapt en liet een dijk van een statement (‘wie niet horen wil, zal voelen’ ) binnen de organisatie achter. Kijk, dat zouden er meer moeten doen.

Dolf Algra, de bedrijfsarts