De prof

Onlangs had ik voor het eerst het genoegen om met de hoogleraar als supervisor op de operatiekamer te staan. Dat ik hierop een jaar heb moeten wachten, komt doordat hij zich voornamelijk op het management heeft gestort en zich nog slechts zelden in OK-outfit hult. De geruchten over zijn tanende klinische vaardigheden bereikten mij ondertussen van alle kanten, zowel van mijn medeassistenten als van de stafleden zelf. Het werd een dag om die geruchten aan de realiteit te toetsen. En ze bleken behoorlijk eufemistisch te zijn.

Tijdens de anesthesieën die dag zag ik de professor alle wetten van de lokale anesthesie die mij het afgelopen jaar zijn ingestampt, overtreden. Verder kwam ik erachter dat de bediening van de beademingstoestellen niet meer aan hem kon worden overgelaten. Ook de dosering van een aantal van de gebruikte middelen bleek geen onderdeel meer te vormen van zijn actieve kennis. De keren dat ik hem telefonisch om raad heb gevraagd, kreeg ik een dermate ontwijkend antwoord dat ik vervolgens alsnog een ander heb gebeld.

Bij de rechttoe-rechtaanpatiënten maakt me dat niet zo heel veel uit, aangezien me dat na ruim een jaar wel lukt. Maar bij de cardiaal zeer belaste patiënt die we kregen, heb ik anderhalf uur lang peentjes gezweet. Doordat een ander staflid mij - telefonisch - gidste, is het voor die patiënt gelukkig goed afgelopen. Met de expertise van onze prof had het echter weinig van doen.

Ik ga ervan uit dat hij het ooit goed heeft gekund en dat hij zijn positie heeft te danken aan zijn merites. Maar waarom is het hoogste dat binnen een vakgebied kan worden bereikt het niet langer uitoefenen van dat vak?

Gaston Boer, de arts-assistent