Dodo’s

In een artikel over de komende verwijsfunctie van de bedrijfsarts werd deze gelukgewenst met zijn nieuwe rol als dé huisarts voor de werknemer. Wat een non-probleem als een dergelijke verwijsfunctie wel niet vermag te bewerkstelligen. Ik verwijs al jaren en met succes. Meestal niet naar de reguliere gezondheidszorg, want die heeft én een wachtlijst én te weinig verstand van arbeid en werken. Dus dat is de afgelopen twintig jaar anders (privaat) en goed geregeld. Daarnaast: ik ben bedrijfsarts en zit niet te wachten op huisartsentaken, want die leiden mij af van datgene waarvoor ik binnen het bedrijf zit.

‘Vaarwel bedrijfsarts’, kopte een ander artikel, waarmee eigenlijk de arbodiensten ten grave werden gedragen. Als redenen worden genoemd het ondermaats presteren van arbodiensten en het voornemen van de overheid de ‘verplichte winkelnering’ van bedrijven ten aanzien van arbodiensten op te heffen. Chapeau! Eindelijk begint het te dagen in Den Haag. De verplichte winkelnering heeft arbodiensten lui en vet gemaakt. Maar sinds Darwin weten we het: alleen die soorten (arbodiensten én bedrijfsartsen) die zich in afdoende mate weten aan te passen aan de zich wijzigende omstandigheden, overleven.

Dat brengt me op het derde nieuwtje: De NVAB heeft de benaming ‘arbo-arts’ in de ban gedaan. Zij vindt de term te versluierend. De meest geadapteerde vorm van een arts binnen de arbodienstverlening houdt op te bestaan! Zonder een diploma, toch met ruim geld op de bankrekening, en tegelijkertijd goede sier makend als bedrijfsarts in arboland,  mag van de beroepsvereniging der bedrijfsartsen niet meer. Alleen de term ‘bedrijfsarts’ (dé medisch specialist op het gebied van arbeid en gezondheid) mag nog worden gebruikt. Die (klassieke) bedrijfsarts, die aan preventie en het verbeteren van werk en -omstandigheden doet, lijkt verrassend veel op de dodo: schijnt ooit te hebben bestaan, maar is nu uitgestorven.