Donkergeel

Dinsdagochtend. Spreekuur op locatie bij een productiebedrijf: 17 mensen gezien. De helft van hen heeft klachten van het houdings- en bewegingsapparaat: meniscusletsels door voetbalblessures, lagerugklachten door verkeerd tillen, whiplashklachten na autoaanrijding, en schouderklachten door overbelasting. Drie medewerkers heb ik doorgestuurd naar de bedrijfsfysiotherapeut, een echte aanwinst voor het bedrijf. In de rubriek varia een medewerker met een maagzweer, een Menière en iemand met een joekel van een peri-anaal abces, bij wie deze week zeker het mes erin moet. Doorverwezen naar de huisarts en/of poli Heelkunde. De medewerker met de ziekte van Behçet verwijs ik met brief terug naar zijn huisarts voor nader overleg over exacte diagnosestelling en medicatie.

Vandaag wat minder medewerkers met psychische klachten dan standaard: twee surmenages bij ernstige relatieproblemen, een geval van overmatig alcoholgebruik op het werk (na blaastest niet werken dus), een arbeidsconflict. En een traumatische ervaring: de portier is ernstig bedreigd door een klant. Na een uitgebreid gesprek van ruim drie kwartier en toelichting van mij, doorverwezen naar de psycholoog die aan het bedrijf is verbonden ( na een belletje kan hij daar morgen al terecht - dat’s toch een stuk sneller dan ons plaatselijke Riagg).

De andere medewerker heeft een dijk van een arbeidsconflict. Ik leg hem mijn stoplichtmodel voor: groen is uitpraten en zand erover; geel staat voor: we gaan verder met elkaar, maar onder condities; rood betekent: niet te repareren vertrouwensbreuk, uit elkaar dus. De medewerker kiest aanvankelijk voor rood. Maar als we de zaak van voren naar achteren doornemen, wordt het alsnog toch geel. Donkergeel wel te verstaan: de categorie ‘eens maar nooit meer’ dus.

Zo, nu eerst het verhaal van de andere partij maar eens aanhoren. Een klusje voor in de lunchpauze.