Een pact tussen huisarts en specialist

Het is een goed streven om huisartsen te ondersteunen bij de aanpak van psychische stoornissen zoals in de GGZ regiovisie Nijmegen e.o. Wij zijn echter verbaasd dat mw. Buis in

‘Een pact tussen huisarts en specialist’

(MC 6/2002: 218) concludeert dat de diagnose ‘somatoforme stoornis’ te vaak dreigt te worden gesteld bij een somatiserende patiënt. Naar onze mening wordt deze diagnose eerder te weinig gesteld. Uit diverse onderzoeken o.a. door Fink en uit eigen, nog niet gepubliceerd onderzoek blijkt dat de prevalentie van somatoforme stoornissen (volgens de DSM-IV) tussen de 16 en 30 procent ligt. Dit betreft voor het merendeel ongedifferentieerde somatoforme stoornissen waarbij de patiënt een significante beperking heeft in het functioneren. De huisarts ziet dus tweemaal zo vaak een klinisch relevante somatoforme stoornis als alle angst- en depressieve stoornissen tezamen. Het lijkt ons realistisch om deze prevalentiecijfers te laten meewegen in de samenwerking tussen huisartsen en specialisten. Ook is een juiste diagnose van belang voor de behandeling van somatoforme stoornissen, Want er zijn aanwijzingen dat de lichamelijke klachten van patiënten verbeteren met cognitieve en gedragsmatige interventies die de lichamelijke klacht als insteek hebben.

Dit pleit eerder tegen het interpreteren van onbegrepen lichamelijke klachten als psychosociaal probleem zoals mw. Buis betoogde. Recent nog rapporteerde de huisarts A. Blankenstein in haar proefschrift over succesvolle reattributie bij somatiserende patiënten dat deze techniek goed uitvoerbaar is door de huisarts.

Onze conclusie is dat in het Nijmeegse netwerk ‘Onbegrepen lichamelijke klachten’ de patiënten met somatoforme stoornissen niet adequaat worden gediagnosticeerd en dat daardoor kansen voor behandeling verloren gaan.

Leiden, maart 2002