Gedonder

K, medewerker bij de technische dienst (TD), is een week geleden gevallen en kwam lelijk terecht. Hij heeft nog steeds pijn in nek en rechterarm. Bij onderzoek vind ik duidelijke beperkingen. Mijn werkadvies luidt: halve dagen, licht werk.

Ik mail het advies door aan K’s leidinggevende P, die per ommegaande bij mij in de spreekkamer staat. P kent de klachten van K, maar in zijn visie spelen er geheel andere zaken. Er zit namelijk de kift in de club. Vorige week zijn er op het werkoverleg van de TD harde woorden gevallen over de collegiale verhoudingen. Heel in het bijzonder kwam de houding van K daarbij aan de orde. Deze ziekmelding is dus wel heel doorzichtig, vindt P.

Ik bedank P voor zijn toelichting. Dat er problemen waren, wist ik niet. Ik leg hem uit dat bij onderzoek er duidelijke beperkingen waren en dat ik bij mijn conclusie blijf. P verlaat mokkend mijn spreekkamer.

De week erop komt K weer op het spreekuur: het gaat duidelijk slechter met zijn arm. Ik verwijs hem terug naar de huisarts voor andere medicijnen en fysiotherapie. Meer rust is noodzakelijk en ik adviseer het werk nu volledig te stoppen. Het telefoontje van P laat niet lang op zich wachten. P baalt als een stekker. De bedrijfsarts is nu de gebeten hond.

Nu K niet meer werkt, heeft P het takenpakket onder de club verdeeld. L, één van de belhamels, weigert taken over te nemen en P ziet zich als leidinggevende genoodzaakt hard in te grijpen. Kift verandert nu in confrontatie. L blijft bij zijn weigering, krijgt driemaal een waarschuwing, volhardt in zijn houding en kan daarna zijn biezen pakken met ontslag op staande voet.

Van kwaad tot erger en nu geheel uit de hand dus. Wat één ziekmelding wel niet vermag te bewerkstelligen!