Mijn pet

De typische bedrijfsarts zit in een strak zakenpak of deux-pièce, heeft een attachékoffertje in de hand en lease-bak voor de deur. Dit vertellen haio’s mij vrijwel standaard in de cursus ‘Leren samenwerken tussen huis- en bedrijfsarts’, waar ik docent ben.
Vroeger was de bedrijfsarts een huisarts in ruste, of een gesjeesde specialist. Maar zijn die bedrijfsartsen van nu nog ‘echte’ dokters? Zijn ze wel onafhankelijk? Is de bedrijfsgezondheidszorg wel evidence-based? Twijfels te over.

Weinig haio’s hebben zelf overwogen bedrijfsarts te worden. ‘Die bedrijfsartsen zijn gewoon jaloers op ons, dé echte dokters, maar wij op hún salaris!’, verzuchtte een haio. De meesten hebben geen idee wat een bedrijfsarts doet. Spreekuren (‘Sturen jullie ze nu allemaal aan het werk?’), sociaal-medisch overleg (‘Bedrijfsartsen dienen toch het belang van de werkgever?!’), periodiek geneeskundig onderzoek (‘Jullie weten toch dat die medische check-ups evidence-based lariekoek zijn!’), verzuimadvies (‘Die werknemers kunnen het dus wel schudden’). Die beeldvorming is bijzonder hardnekkig. Er valt soms moeilijk tegenaan te praten. Van werken en arbeid hebben ze geen verstand.

Maar wat moet je, als je het zelf een buitengewoon boeiend vak vindt. Wat is nu mooier dan een overspannen medewerker in drie maanden weer op de rails te hebben. Een opgebrande manager na zes maanden weer (maar dan wel anders) met zin naar het werk te zien gaan. Een ruzie op een afdeling te sussen. Middenmanagement de kneepjes van verzuimmanagement uit te leggen. Een directeur met hart- en privé-problemen na een ECG-tje en een babbel (hij in onderbroek) weer gerust naar huis te zien gaan. Een vrijplaats te zijn voor medewerkers van ‘bar en boos’-bedrijven.

En dat geleuter over imago: gooi maar in mijn pet.