Ontregelde functies

Bepaalde meningsuitingen van prof. dr. F. Koerselman, door Henk Maassen zonder zichtbare vraagstellingen vastgelegd (

MC 8/2002: 280

), geven mij aanleiding tot een reactie.

In de vijfde alinea staat: ‘Als er weefselbeschadiging is, heb ik pijn: dus pijn is gezond; wat niet gezond is, dat is die beschadiging.’ Dit begrijp ik niet. Vervolgens lees ik: ‘Hetzelfde geldt voor koorts. De signaalwaarde is zinvol en heeft een aanpassingsfunctie. Maar zo kijken mensen daar niet meer naar. Die klacht moet weg, vinden ze.’ Pijn en koorts zouden dus ‘hetzelfde’ zijn?

In de achtste alinea: ‘De dokter stelt zijn ‘diagnose’ en onderschat vervolgens de iatrogene werking, de kracht van de suggestie, die van de diagnose uitgaat.’ Erger lijkt mij als de dokter géén of een onjuiste diagnose stelt: de iatrogene werking daarvan op het welzijn van zijn medemens (patiënt c.q. claimend persoon) is dan negatiever.

Het is denk ik beter om de informatie die de patiënt ons biedt, letterlijk voor kennisgeving aan te nemen. Hoe deugdzaam zijn we met zoveel auto- als liever ook hetero-anamnestische gegevens, zo wij dan tóch onwetend blijven en onze medische verantwoordelijkheid omgeven met ontwijkingsblijheid?

Het specifieke kenmerk van biologische processen is hun labiele evenwichtstoestand. Iedere stoornis als gevolg van een echt acuut whiplashtrauma, van ernstige cerebrale infecties en dito stofwisselingsziekten en deficiënties, ontwikkelt mechanismen die deze stoornis opheffen. En deze mechanismen vormen een klachtenpatroon. En dat patroon kunnen we een syndroom noemen. Dat is dus neurowetenschap beoefenen. Zoals ook prof. dr. F. Zitman in hetzelfde artikel de HPA-as hanteert en de klinisch-waarneembare pathogenese daarvan.

Teteringen, februari 2002