Op de stoel van de dokter

De (vrijgevestigde) eerstelijnspsycholoog wordt tegengewerkt door het Regionaal GGZ Centrum (RCG) te Zeeuws- Vlaanderen (MC 40/2004: 1550). De wederzijdse erkenning van expertise en positie in het werkveld van de GGZ is een teer punt bij samenwerking. Ook de financieringswijze van eerstelijns-psychologen vormt een handicap. Het onderbrengen van deze vorm van hulp in de basisverzekering (2006) zal dit wegnemen.

Intussen stort een deel van de tweedelijns GGZ zich met allerlei middelen en (globale) afspraken met zorgkantoren op de eerste lijn. Dat betekent grip krijgen op de (potentiële) cliëntenstroom én op de geldstroom. Aan artsen worden gratis tweedelijnshulpverleners aangeboden, zoals ‘trans-muralen’. Die presenteren zich vervolgens als ‘onafhankelijk’ aan potentiële cliënten. Inmiddels valt op dat doorverwijzing, onder anderen naar eerstelijns-psychologen, niet of nauwelijks (nog) plaatsvindt. Het resultaat van dit alles is een duurdere, ondoeltreffende hulp en ondoelmatig en oneigenlijk gebruik van gemeenschapsgelden. Eigen problemen worden niet opgelost en/of blijven onzichtbaar. De tweedelijns GGZ is voor deze populatie te grootschalig, bureaucratisch. Die is er voor de behandeling van complexe en specifieke problematiek. De (vrijgevestigde) eerstelijnspsychologen zijn goedkoop, niet-stigmatiserend, voor-komen onnodige medicalisering en beschikken over in 25 jaar opgebouwde kennis en ervaring in de eerste lijn.

In plaats van af te geven op vrijgevestigde (eerstelijns)-psychologen is investeren in goede samenwerking veel vruchtbaarder, doelmatiger en doeltreffender. Zo komt juiste hulp, door de juiste persoon op de juiste plek en tegen overzichtelijke kosten beschikbaar.

De handelwijze van dit deel van de tweedelijns GGZ en hun boodschappers vertroebelt het water. Er zelf ook nog eens in gaan vissen, is op zijn minst dubieus!

Haarlem, november 2004

Frits Bosch, eerstelijnspsycholoog,

Dick Nieuwpoort, directeur LVE