Opfrisser

Vrijdagochtend half tien. Een mevrouw snelt ons secretariaat binnen: op de twaalfde verdieping is iemand onwel geworden. De ambulance is al gebeld, maar of de bedrijfsarts kan komen kijken. Ik gris bloeddrukmeter en stethoscoop mee en even later rennen we de afdeling op. Grote ruimte, veel computers en overal ongeruste gezichten. Een vijftiger op de grond. Collega ernaast. Dreigend infarct? De man is aanspreekbaar, ademt rustig, pols is goed en bloeddruk 140 over 85.

Eerste abc-tje is dus positief. Op dat moment hoor ik de ambulance aankomen en even later nemen de ambulanceverpleegkundige en -chauffeur de zaak professioneel over: korte doelgerichte vragen, rustgevende uitstraling, vriendelijke doch doortastende houding, snelle, effectieve handelingen: zuurstof erop, ECG gemaakt, infuus erin en al pratend wordt de eerste medicatie toegediend. De verpleegkundige en de chauffeur zijn buitengewoon goed op elkaar ingespeeld. Een genot om te zien hoe mooi werken kan zijn. Binnen vijftien minuten rijdt de brancard de afdeling af op weg naar het ziekenhuis. Ik praat daarna de afdeling bij.

Op weg naar beneden enige ogenblikken voor (zelf)reflectie. Dat was weer goed gegaan. Maar wát als de ambulance er niet en het beeld anders was geweest? Alleen met stethoscoop ben je eigenlijk niet meer dan een veredelde EHBO’er.

Spoedeisende hulp op de werkplek komt te weinig voor om je vaardigheden goed op peil te houden, maar vaak genoeg om een probleem te (kunnen) zijn. De laatste voorvallen schieten me te binnen: drie ernstige, psychische decompensaties: randje crisisdienst, verschillende vasovegetatieve ontregelingen, en onlangs een man met atriumfibrilleren. Het gebeurt toch vaker dan ik dacht. Mijn laatste reanimatietraining is toch al gauw een jaar of zes, zeven geleden. Hoog tijd voor een opfrisser. Om scherp te blijven.

Dolf Algra, de bedrijfsarts