Salomon

De ‘partij’ begint al direct als K de spreekkamer binnenkomt. Gedecideerd gaat hij zitten. Met een bescheiden maar niet te negeren klapje legt hij zijn dossier op tafel. Hij is er duidelijk klaar voor, ik ook. Hij heeft er zin in, ik niet zo. Zijn dossier is zeker drie cm dik; het mijne duidelijk veel dunner: 1-0 voor K.

Ik leg K de spelregels van de second opinion uit. Altijd gemakkelijk scoren: 1-1 dus. Ik doe dit soort second opinions eens per twee à drie maanden en het zijn altijd ingewikkelde schaakpartijen. De vier O’s van onwetendheid, onkunde, onmacht en onwil spelen in wisselende samenstelling een rol. Soms is de medewerker een querulant, vaak heeft de werkgever/leiding steken laten vallen in begeleiding, meestal is de medewerker tot op het bot gekrenkt over het gebrek aan invoelingsvermogen.

K legt omstandig zijn medische klachten (overspanning) uit, waarom hij niet kán werken (‘Ik wil wel, maar zij maken het mij onmogelijk’), waarom hij het niet pikt (heeft de vakbond ingeschakeld voor juridisch advies), en dat hij niet over zich heen laat lopen (‘Als ze oorlog willen, kunnen ze die krijgen!’). Zijn verhaal spoort aardig met het beeld dat ik na het lezen van het dossier heb overgehouden: 2-1 voor K.

Mijn voorlopige conclusie: K is tot werken in staat en dus arbeidsgeschikt. De tussenstand is nu: 2-2.

Blijft het arbeidsconflict over. Dat is niet een zaak voor de bedrijfsarts. Ik beschik echter over voorinformatie uit zeer betrouwbare bron: in dit bedrijf wordt regelmatig vuil spel gespeeld. Dat telt mee. Eindconclusie: tot werken in staat, maar niet dáár, onder die omstandigheden en in die situatie; officieel heet zoiets ‘situationeel arbeidsongeschikt’. Dat brengt de eindstand op 3-2 voor K.

Zichtbaar opgelucht verlaat K de spreekkamer. Hier kan hij verder mee. Weer voor Salomon gespeeld.