Vuiltje

Dinsdagochtend, kwart over acht. Zoals altijd rijdt op dat moment de vuilniswagen onze straat in. Enkele buurtgenoten snellen naar buiten om hun vuilniszakken nog vlug aan de weg te zetten. De chauffeur draait behendig tussen de geparkeerde auto’s door en de vuilnismannen ‘zwiepen’ de vuilniszakken de bak in. Ik kijk met meer aandacht dan normaal naar ze, want sinds kort neem ik als bedrijfsarts waar bij de gemeentelijke reiniging. Dit zijn dus ‘mijn mannen’.

Er wordt sinds een tijdje in een tweeploegensysteem gewerkt. Ik weet niet of het daaraan ligt, maar sinds een halfjaar is onze straat veel schoner dan voorheen. De vuilnisophalers, de straatvegers, de papierprikkers, de rioolmedewerkers en de ongediertebestrijders verrichten een maatschappelijk uiterst belangwekkende, maar vaak ook onderschatte taak: het schoonhouden van de stad.

Ter voorbereiding op mijn waarneemklus leverde een zoektocht op het internet, met als zoekterm ‘huisvuilbeladers’, 320 pagina’s uitstekende overzichtsrapporten over de veiligheids - en gezondheidsrisico’s op én voorstellen voor het verrichten van periodiek arbeidsgeneeskundig onderzoek (pago’s) bij de huisvuilbeladers. Geschreven door een onderzoeksinstituut, níet door een arbodienst

Opgetogen over de waardevolle vracht aan informatie ging ik aan de slag en kwam ik er tot mijn stomme verbazing achter dat mijn collega’s niet bekend waren met deze rapportages - mogelijk doordat de arbodienst niet op internet is aangesloten (!?) Tja, er is van alles, maar niemand weet het. In beleidstermen heet zoiets dat ‘de disseminatie van de aanwezige kennis en informatie onvoldoend ontwikkeld is’.

Op de vuilniswagen bij ons in de straat staat een mooi gedicht : ‘Daar waar de bezem niet kan komen, verdwijnt het vuil nooit vanzelf.’ Dat is zowel letterlijk als figuurlijk op te vatten. Er valt geloof ik hier en daar nog een vuiltje weg te werken.