(Zelf)kritiek ?!

De kritiek op bedrijfsartsen neemt weer toe. Daar ben ik niet rouwig om. Ik hou wel van dat gekrakeel. Dit keer dus geen georkestreerde actie vanuit de vakbonden (de klaagtelefoon), want die wordt ingezet voor hetere tijden. Even nog afwachten dus.

Drie berichten vielen mij op.

Op nummer één een bekende marketeer in de arbowereld: ‘De dokter is moeilijk van zijn troon af te krijgen als bepaler van ‘wat goed is voor de mensheid’.’ Dat is er een uit een heel oude doos. Het lukt maar niet om te geloven dat dokters al decennialang normale mensen/medewerkers zijn. Wat de managers niet zeggen, maar wel bedoelen is dat ze die dokters zo lastig vinden omdat ze niet voetstoots willen aannemen dat wat zij (de managers) hebben bedacht ‘goed is voor de organisatie’. Kortom: een koekje van eigen deeg.

Op nummer twee een bekende manager van een landelijke arbodienst die de bedrijfsartsen risicomijdend gedrag, gebrek aan ondernemerschap en zelfoverschatting verwijt. Dát is klare taal (now we’re talking business). Dat het al een paar jaar niet meer botert tussen de arbodiensten en de bedrijfsartsen, hun belangrijkste professionals (en tevens grootste cash cows), komt bij de hogere regionen van de arbodiensten nu langzaam binnen. Dat de meeste bedrijfsartsen niet hebben gesolliciteerd naar een baan als productiemedewerker (met 1500 declarabele uren) dringt daarboven heel slecht door. ‘De uittocht’ neemt dus steeds grotere vormen aan en steeds meer bedrijfsartsen vestigen zich als zelfstandig ondernemer. Hoezo risicomijdend?

Op nummer drie het positioneringsonderzoek van de NVAB, de beroepsorganisatie van de bedrijfsartsen. Crux van het verhaal: de bedrijfsartsen en hun club zijn te braaf en te defensief.

Dat is zonder meer waar. De oplossing is simpel: klaag niet, maar onderneem actie of stem met de voeten. No guts, no glory!

Dolf Algra, de bedrijfsarts