Uitspraak Regionaal Medisch Tuchtcollege te ‘s-Gravenhage d.d. 19 juli 2000

Het Regionaal Medisch Tuchtcollege te ‘s-Gravenhage heeft de navolgende beslissing gegeven inzake de klacht van A, wonende te B, klager, tegen: C, chirurg, wonende te D, de persoon over wie wordt geklaagd, hierna te noemen de arts.

1. Het verloop van het geding

Het klaagschrift is ontvangen op 17 december 1998. De arts heeft een verweerschrift ingediend, waarna partijen hebben gerepliceerd en gedupliceerd. Partijen hebben geen gebruikgemaakt van de gelegenheid om in het vooronderzoek mondeling te worden gehoord. De mondelinge behandeling van de klacht heeft plaatsgevonden ter openbare terechtzitting van het College op woensdag 24 mei 2000. Klager en de arts zijn ter zitting verschenen. Zij hebben hun standpunten mondeling toegelicht.

2. De klacht

Bij een ongeluk op 14 mei 1998 zijn de pezen van klagers beide knieschijven afgescheurd. Hij is de volgende dag door de arts aan zijn knieën geopereerd. Vervolgens is klager zes weken met gips behandeld. Klager heeft nog steeds pijn. Hij verwijt de arts het navolgende:

a.         De arts had, als algemeen chirurg, klager niet mogen opereren, doch had dit moeten overlaten aan een orthopedisch chirurg.

b.         Er is voorafgaand aan de operatie onvoldoende onderzoek gedaan om te kunnen vaststellen wat klager mankeerde.

c.         De arts heeft de operatie verkeerd uitgevoerd.

3. Het standpunt van de arts

De arts heeft klager op 14 mei 1998 na het ongeluk onderzocht en geconstateerd dat de pezen onder de patellae aan beide knieën waren afgescheurd. Hij heeft klager medegedeeld dat dit operatief moest worden behandeld. Gelet op de beschikbare bedruimte in het ziekenhuis is klager opgenomen op de afdeling die onder supervisie van twee collega’s staat.

Tijdens de operatie bleek dat het ligamentum patellae inderdaad aan beide zijden was afgescheurd. De arts heeft aan beide zijden de pees gehecht aan de patella. Na de operatie is een gipsverband aangelegd.

Afgezien van enige klachten omtrent het gips aan het linkerbeen, heeft klager geen klachten geuit toen hij nog was opgenomen, noch  nadien. Klager is nabehandeld door collega E en collega F. Op 24 juni 1998 heeft de collega van de arts, E, klager aangeraden te gaan oefenen. Op 24 juli 1998 verwees een collega-chirurg, F, klager naar de fysiotherapeut. Op 21 september 1998 heeft de arts klager zelf gezien. De arts constateerde de hem bekende spierzwakte in de bovenbenen. De knieën leken stabiel voor wat de bandapparatuur betreft. De functies van de knieën waren goed. De arts heeft klager aangeraden de fysiotherapie te continueren. Nadien heeft klager de arts niet meer bezocht.

De arts heeft na de operatie nog overlegd met klagers huisarts, alsmede met G, orthopedisch chirurg. G constateerde net als de arts de spierzwakte in de bovenbenen, goede functies van de knieën en een hoogstand van de patellae. Hij zag geen reden om te opereren.

De arts heeft klager op de dag van het ongeluk correct onderzocht en voorgelicht. Hij heeft klager de volgende dag lege artis geopereerd. Ook is de arts niet tekortgeschoten in de nabehandeling.

4. De beoordeling

4.1.      Niet is gebleken dat de arts klager voorafgaand aan de operatie in onvoldoende mate of op onjuiste wijze heeft onderzocht. De arts heeft een juiste diagnose gesteld, op basis waarvan hij terecht klager aan zijn beide knieën heeft geopereerd.

4.2.

De arts heeft ervoor gekozen de operatie zelf uit te voeren. Hij kon dit naar het oordeel van het College in redelijkheid beslissen, aangezien een algemeen chirurg in beginsel voldoende kennis en ervaring heeft om een dergelijke ingreep te doen. De onderhavige ingreep was niet dusdanig bijzonder dat klager had moeten worden doorverwezen naar een orthopedisch chirurg. De arts was voldoende gekwalificeerd om de operatie uit te voeren.

4.3.      Het College is voorts van oordeel dat de arts de operatie aan beide knieën volgens de regels heeft uitgevoerd. De arts heeft ervoor gekozen de pezen niet tijdelijk vast te maken aan het bot. Hierdoor kon de arts een tweede operatie uitsparen. In beginsel is deze methode een geschikte behandelmethode. Deze methode brengt echter wel mee dat de knieën gedurende langere tijd niet belast mogen worden. Ter zitting heeft de arts aangegeven dat bij een dergelijke operatie gedurende zes weken de knieën niet belast mogen worden. De arts heeft na de operatie in de status slechts ‘bedrust’ voorgeschreven.

4.4.      Een dergelijk advies is ontoereikend, zeker nu de arts de behandeling heeft overgedragen aan collega’s (op een andere afdeling). In deze situatie had ten minste van de arts gevergd mogen worden dat hij meer specifiek in de status zou hebben aangegeven dat een bedrust van zes weken geboden was. Dit klemt te meer nu het begrip ‘bedrust’ onvoldoende informatie geeft over de beoogde duur ervan en nu bovendien een dergelijk lange bedrust vrij ongebruikelijk is.

Het College acht het gewenst dat bij overdracht van de nabehandeling de casus door de overdrager mondeling wordt toegelicht.

4.5.      Uit het bovenstaande volgt dat de klacht gegrond is. Het College acht

de hierna te vermelden maatregel passend.

4.6.      Het algemeen belang is ermee gediend dat deze beslissing in bredere kring bekend wordt. Het College zal daarom bepalen dat deze beslissing op hieronder te noemen wijze wordt gepubliceerd, indien deze onherroepelijk is geworden.

Rechtdoende:  

legt de arts de maatregel van waarschuwing op;

bepaalt dat deze uitspraak zal worden bekendgemaakt door plaatsing in de Nederlandse Staatscourant en door aanbieding ter plaatsing aan de redacties van het Tijdschrift voor Gezondheidsrecht en Medisch Contact een en ander met weglating van de namen, voornamen en woonplaatsen van de in de beslissing genoemde personen, alsmede van de daarin voorkomende andere gegevens die omtrent deze personen een aanwijzing bevatten.