De supervisie

Een ongeschreven regel in de opleiding tot neuroloog is dat patiënten op de polikliniek gedurende de eerste twee jaren te allen tijde ook gezien worden door de supervisor. Het begrip ‘gezien door de supervisor’ kan op veel verschillende manieren naar de praktijk worden vertaald:

Eén van de supervisors in mijn eerste opleidingskliniek hoorde eerst de gegevens, verkregen tijdens de anamnese, en de bevindingen bij het lichamelijk onderzoek van de aios neurologie. Daarna gingen aios en supervisor samen naar de patiënt. Daar aangekomen speelde zich in verreweg de meeste gevallen het volgende ritueel af: Supervisor: ‘Ik heb het verhaal van dr. Bonte al gehoord, en ik wil nog even de reflexen slaan.’ Vervolgens werden vier reflexen geslagen, altijd dezelfde. Daarna kreeg patiënt een hand en sprak: ‘Dr. Bonte regelt het verder voor u, okidoki, tot ziens, dàààg.’ En daarmee was patiënt ‘gezien’.

Het pleit voor deze supervisor dat hij de moeite nam om op de polikliniek, waar hij vier, vijf of soms zes aiossen moest superviseren, geen enkele keer afweek van zijn routine en dat alle patiënten door hem persoonlijk werden gezien. Een aantal van zijn andere collega’s vonden het aanhoren van wat de aios neurologie gehoord en gezien had ook wel genoeg.

In de eerste twee jaar van mijn opleiding, voor de komst van de Korte Klinische Beoordeling, is er niet één keer een supervisor aanwezig geweest om te zien hoe ik mijn anamnese afnam en niet één keer is gekeken hoe ik het neurologisch onderzoek verrichte of hoe ik bijvoorbeeld een slechtnieuwsgesprek voerde. Toch waren de beoordelingen op dit vlak altijd ‘goed’, ‘prima’, ‘uitstekend’.

Later in de opleiding heb ik elders gelukkig ook meegemaakt hoe aan het begrip opleiding wel op een goede manier invulling kan worden gegeven, op het gebied van supervisie, begeleiding, maar ook wat betreft bescherming tegen stafleden met minder fraaie eigenschappen. Maar nu, bijna aan het einde van mijn opleiding, denk ik vaak terug aan die eerste opleidingskliniek en de manier waarop daar de opleiding vorm werd gegeven. Als ik dan het opleidingsplan Neuron en het kaderbesluit CCMS lees, doen de uiterst nauwkeurig omschreven opleidingseisen en vereiste competenties soms lachwekkend en grotesk aan.

Jan Bonte, aios neurologie, UMC Groningen

• «« Lezersbijdragen Baas en assistent