Een opleider die niets te melden heeft

Een internist deed een zogeheten vooraankondiging van euthanasie. De arts meldde dat hij de volgende morgen om 9 uur een euthanasie zou verrichten. Zoals te doen gebruikelijk vroeg ik de arts of we de zorgvuldigheidscriteria, waaraan een euthanasie nu eenmaal moet voldoen, nog moesten doornemen.

Dat was niet nodig. De arts was ervaringsdeskundige. Hij had al verschillende keren euthanasie toegepast. Afgesproken werd dat de arts de volgende morgen zou bellen als de patiënt was overleden. Ik werd gebeld. Het startschot voor de forensisch arts was gegeven: de patiënt was dood. Ik werd allervriendelijkst onthaald op de afdeling. Op mijn vraag waar de arts was, kreeg ik te horen dat hij op de poli was. ‘Wilt u naar de patiënt?’ Hoewel ik me afvroeg wat de arts op de poli deed, wilde ik uiteraard wel naar de patiënt. De schouw duurde, zoals gebruikelijk in een dergelijke situatie, kort.

Na de schouw werd ik door een verpleegkundige in een kamertje gezet met een kop koffie. ‘Waar zijn de papieren?’, vroeg ik. De verpleegkundige keek mij verbaasd aan. En dus legde ik uit dat er een verslag van de arts moest zijn voor de toetsingcommissie. Daar had hij nog nooit van gehoord. Het was een klein ziekenhuis; euthanasie kwam niet vaak voor, vandaar. Er zat maar één ding op: de arts moest van de poli komen en alsnog een verslag schrijven. De verpleegkundige werd bleek en wist te melden dat een arts niet zomaar van de poli kon worden gehaald. Na veel vijven en zessen kwam de arts boos stampend de afdeling op met een coassistent in het kielzog. Hier had hij geen tijd voor. Wat was dit voor onzin? Welk verslag? Rustig legde ik uit dat ik een verslag moest hebben en pakte de formulieren uit mijn tas. Met grote hanenpoten begon hij op mijn aanwijzingen een verslag te maken. Idiote vragen. Waar was dit voor nodig? Hij had al vaker euthanasie toegepast en nog nooit zo’n formulier ingevuld. Ik rekende; de euthanasiewet was pas vier jaar in werking. Een arts kan niet alles weten. ‘Als ik dit had geweten, dan was ik er nooit aan begonnen’, beet hij me toe toen hij de afdeling verliet. Daar ging hij, terug naar zijn poli die nu al een kwartier uitliep. De co zei niks, die had een interessant leerproces. Alweer een dokter opgeleid die nooit zal gaan melden.

Wilma Duijst
Forensisch arts