Een galblaas met dokter Gans

Ik ben zo’n oude aios die na dertig jaar nog steeds contact heeft met zijn opleider algemene heelkunde. Ik ben uroloog geworden. Hij nadert de tachtig. Ik zal er zijn op zijn crematie of begrafenis. Desgevraagd zal ik een lijkrede houden. Laat ik hem dr. Gans noemen. Niet omdat hij dom was, integendeel! Hij keek in de jaren tachtig elke zondagavond naar het boekenprogramma van Adriaan van Dis.

Mijn verhaal over dokter Gans speelt in de jaren tachtig. ’s Maandagsochtends als we stonden te wassen spraken we over Van Dis. Ten minste, als hij goedgemutst was. Je merkte al snel als hij een vervelend weekend achter de rug had. Destijds dacht ik dat hij een ongelukkig huwelijk had. Dat was waarschijnlijk ook wel zo, maar tijdelijk.

Het was een christelijk ziekenhuis. Er werd niet gevloekt en als er al een onvertogen woord viel, was het zachtjes. Ook in de opleiding ging het bij foutjes niet om tieren, maar vooral om ‘papa is niet boos, alleen maar verdrietig’. Dat ik aangenomen werd hing samen met het feit dat er een aios op staande voet was ontslagen. Dat kon toen nog. Men werd maximaal twee maanden doorbetaald. De ontslagene in kwestie had het nachthoofd gebruuskeerd. Er was een schuimrubberen verband van een patiënt met een per secundam genezende sinus pilonidalis ’s nachts in het toilet gevallen en desgevraagd was het advies geweest om het maar uit de toiletpot te vissen en het in ‘zijn kont’ terug te plaatsen. Einde oefening. Zo ging één op de drie eruit… En kwam ik erin. Een kwestie van een brief in een laatje hebben liggen.

Op een ongelukkige maandagmorgen gingen dokter Gans en ik de galblaas verwijderen bij een dikke vrouw. Met een snee. Ik was ook niet gelukkig met mijn toenmalige partner. Dat leidde tot spanningen. De incisie was volgens dr. Gans wel twee centimeter te dicht op de ribbenboog. Ik was het niet met hem eens en zei nogal geëmotioneerd: ‘Hier, zoek het zelf maar uit! Hier heb je het mes! Zoek het zelf maar uit!’ ’s Middags werd het voorval uitgebreid besproken met de andere chirurgen. Ik mocht gelukkig blijven. Zij kenden hun pappenheimer, dezelfde man met wie ik tot wederzijds genoegen tot op heden regelmatig bel. Tot de dood ons scheidt!

M.F. van Driel, uroloog

««Zomerserie Baas en assistent