Risico’s sectio bij stuitligging onderschat

Als huisarts, vrouw en moeder wil ik enkele kanttekeningen plaatsen bij het artikel van Verhoeven e.a. (MC 26/2011: 1632). De auteurs bekritiseren de toename van het aantal geplande sectio’s bij stuitligging. Een maatschappelijke toename van risico-aversie zou een mogelijke beweegreden zijn. Als men bedenkt dat wij er ook in de preventie alles aan doen om een zwangerschap en bevalling zo goed mogelijk te laten verlopen, is dat uit ethisch oogpunt een wrange uitspraak.

Verhoeven e.a. rekenen voor dat er 388 sectio’s nodig zijn om één kind te redden. Door 22.500 extra keizersnedes zijn in 10 jaar tijd 58 kinderen gered. De vraag rijst: ‘Hoeveel kost een mensenleven en hoe zwaar weegt de toekomst en de psychische gezondheid van een heel gezin?’

De 58 gezinnen die dankzij een sectio een gezond kind mochten verwelkomen, kunnen daardoor zonder een zwaar trauma door het leven gaan. Is dit niet rechtvaardiging genoeg?

Hoe kunnen de mannelijke auteurs van dit artikel meer risicobereidheid vragen van aanstaande moeders die negen maanden alles doen om een gezond kind ter wereld te brengen? Hoe ethisch is het om te verwachten dat deze vrouwen dit zouden willen omwille van opleidingsaspecten van toekomstige gynaecologen ten bate van de volgende generatie met risico voor het eigen geluk?

De complicaties na sectio’s hebben vooral betrekking op een vaginale partus na sectio in de anamnese en wegen naar mijn idee niet op tegen het aantal kinderen dat wel gered kan worden. Is het niet beter om in plaats van onaanvaardbare risico’s te nemen extra aandacht te besteden aan vrouwen met een sectio in de anamnese en/of de indicatie voor een vaginale bevalling na sectio kritisch(er) te beoordelen?

’s Heerenberg, juli 2011

M.U. Heijkamp-Rösler, huisarts

Meer brieven