Nachtelijk rondrijden

Aan het einde van de middag had ik overleg met een ander staflid over een wat stridoreuze patiënt. We vonden een tracheotomie aangewezen, ook vanwege de bestralingen die hem nog te wachten stonden. Omdat de patiënt nu nog niet veel hinder van de stridor ondervond, werd de operatie uitgesteld voor de volgende morgen op het reguliere ok-programma.

Om 3 uur ’s-nachts ging de telefoon. Slaperig nam ik de hoorn op. De dienstdoende aios meldde zich en zei dat het met de stridor goed ging. In de eerste seconden werd ik gerustgesteld, maar toen de hoorn er weer op lag, realiseerde ik me het absurde van de situatie. Men belt immers ’s-nachts niet naar een supervisor om te vertellen dat het goed gaat. Om de situatie goed te kunnen inschatten, ging ik zelf poolshoogte nemen.

In het ziekenhuis bleek de stridor iets te zijn toegenomen, maar er was nog geen reden om acuut te gaan opereren. De reden om toch te bellen was het aandringen van de hoofverpleegkundige om de achterwacht te bellen, omdat ze het niet vertrouwde. De aios die die noodzaak niet zag, belde toch maar: ‘Goed, als u het per se wilt dat ik hem bel, zal ik dat doen’.

Terug in bed werd ik na een half uur weer gebeld. Nu moest ik opschieten, want het ging veel slechter.

Na een uur stapte ik mijn bed weer in na een ongecompliceerde tracheotomie. Na een half uur belde de aios weer; er was bloed langs de canule naar buiten gelopen. Ik maakte me geen zorgen, maar gezien de die nacht gebleken slechte communicatieve eigenschappen van de aios ging ik weer even kijken.

Op de terugweg informeerde de portier of ik rondjes in mijn nieuwe auto aan het rijden was.

dr. J.H. Hulshof, kno-arts en oud-opleider

««Alle bijdragen Baas en assistent