De wedstrijd van zijn leven

Op een zondagmorgen in de lente van 1990 werd ik met spoed naar het ziekenhuis Leyenburg geroepen. Een oudere vrouw was aangereden en had daarbij een scheur in de linkernier opgelopen. ‘Ome Jan’, mijn opleider, had achterwacht. Hij had mij toevertrouwd dat hij die ochtend een belangrijke golfwedstrijd moest spelen. De winnaar zou een ‘Haags Jantje’ in de wacht slepen, een kopie van het Haagse beeldje dat geïnspireerd is op het kinderrijmpje Jantje zag eens pruimen hangen van Hieronymus van Alphen. Deze prijs gunde ik onze Jan vanzelfsprekend zeer. Geduldig had ik geluisterd naar zijn uitleg over het golfspel, waarbij ik me voornam een golfer nooit meer naar de regels van het spel te vragen.

Mijn patiënte was ondertussen naar de CT-scan gebracht voor verdere beoordeling van de ernst van de nierbeschadiging, die reeds echografisch was aangetoond. Op de afdeling Radiologie raakte ze in shock. Met het toedienen van plasmavervangende middelen werd de bloeddruk hersteld. Bloed werd met spoed besteld en ome Jan Felderhof kon rustig verder slaan. Tijdens het maken van de CT-scan werd patiënte echter opnieuw instabiel. Ik bedacht dat het toch een slechte indruk zou maken als deze vrouw zou komen te overlijden zonder dat ik mijn achterwacht zelfs maar had ingelicht. Met tegenzin en me al voorbereidend op de knorrige geluiden aan de andere kant van de lijn, liet ik Felderhof oppiepen. Het duurde zeker een kwartier voordat zijn telefoontje kwam. Achteraf hoorde ik dat dit de tijd was die hij nodig had om van de verste hole naar het clubhuis te lopen.

Achteraf hoorde ik ook dat ome Jan die ochtend ongenaakbaar was geweest. Hij speelde de wedstrijd van zijn leven en stevende recht op het felbegeerde Jantje af. Totdat… zijn semafoon afging. In het ziekenhuis nam ik de hoorn op en noemde mijn naam. Nog voor ik de reden van mijn oproep kon vertellen, klonk aan de andere kant somber en verwijtend: ‘Je hebt me verneukt, Kropman.’

René Kropman, uroloog

Zomerserie Baas en assistent