Een reep van de freule

Als dienstdoende assistent op de eerste hulp stond ze plotseling daar: een zielig bibberend oud vrouwtje, dat een zieke indruk maakte. Ze zag bleek, en voelde warm aan.
Het was een aan lager wal geraakte freule, die in een pension huisde, maar overdag de straat op moest als haar kamer werd schoongemaakt.
Ik belde mijn directe baas met het verzoek haar te willen opnemen, maar hij antwoordde: ‘We zijn geen hulp voor onbehuisden, stuur haar maar weg.’
‘Maar ze is doodziek’, zei ik. ‘Beste Stork, we zijn een academisch ziekenhuis en je stuurt haar weg’, en toen ik dat weigerde: ‘Zij eruit of jij eruit.’

Na diep nadenken belde ik de directeur van het ziekenhuis en legde de situatie uit: ik neem het wegsturen niet voor mijn verantwoording, u bent officieel hoofd van de eerste hulpafdeling, dus als u ook vindt dat ik haar moet wegsturen, moet u het maar zeggen.
Hij was ook internist en vroeg me haar temperatuur op te nemen en gezien de bleekheid het Hb te bepalen.
Ze had 40 graden koorts en een Hb van 4,5. Hij regelde de opname.

Toen ik op de afdeling kwam, hing ze aan het infuus, kreeg een bloedtransfusie en knikte me dankbaar toe.
Mijn baas heeft een week niets tegen me gezegd over het voorval. Pas na een week zei hij: ‘Je had gelijk met die vrouw.’

Na haar ontslag kreeg ik als dank een reep chocola van haar.

Joop Stork, internist