Van model hork naar generatie Y

«« Lezersbijdragen | Baas en assistent

1991. Dienstoverdracht. Iedereen op tijd. Allemaal mannen, rustig mompelend. Laatkomers worden bedreigd met ontslag. Het afdelingshoofd vecht tegen zijn jetlag. De chef de clinique met zijn kleine maar compacte gestalte knipt de lichtkast aan. Hierna gaat hij zwijgend zitten, opent zijn agenda, scheurt het geperforeerde hoekje van de bladzijde van de vorige dag, frommelt dat tot een bolletje, gooit het met een boog in de prullenbak, schraapt luid en onsmakelijk zijn keel en zegt met falsetstem ‘begin maar’. Het afdelingshoofd verliest het gevecht tegen de slaap.

De specialistensoort waartoe de chef behoort, is nu uitgestorven. Hij is van vóór het tijdperk van de deodorant en opereren met hem is een belevenis. Hij is bijna altijd gespannen en vaak knorrig. Defect materiaal wordt door de ok gesmeten of ter plekke definitief onklaar gemaakt. Ok-personeel verlaat regelmatig huilend de kamer. Toch is hij als opleider prima. Een meester in het aanleren van basisrijtjes en klinisch denken.

Aan het eind van de overdracht doet de jongste assistent per ongeluk de lichtkast uit met de verkeerde schakelaar, wat de chef tot een zorgvuldige, door jaren herhaling gepolijste woede-uitbarsting brengt. Het afdelingshoofd schrikt wakker.

2011. Dienstoverdracht. Sommige stafleden komen later. Het afdelingshoofd, indien niet op reis of op vergadering, heeft moeite met de aanvangstijd. De aiossen, bijna allen vrouw, komen roezemoezend, de een na de ander, binnengedruppeld. Laat, maar zonder sancties. Met smartphone en een voorverpakt ontbijtje voor zich op tafel voorzien zij geroutineerd hun nog douchevochtige haar van elastiek.

Slimme meiden (en een enkele jongen) van generatie Y – nemen geen genoegen met ‘nee, dat kan niet’. Ze weten dat hun wensen vaak wel vervuld kunnen worden via de opleider – helaas voor de collega’s die van hun reeds bedachte oplossingen de nadelen ondervinden. Ons met korstmos begroeide mannenbolwerk is vervangen door een schoon, roze marktplein waar opleidingsvraag en -aanbod elkaar ontmoeten. Woorden als ‘papamiddag, bekkeninstabiliteit en kolfruimte’ doen ons niet eens meer met de ogen knipperen.

Is het slechter dan vroeger ? Nee, zeker niet. Het model hork wordt niet meer gemaakt. Opleider en opgeleide moeten aan elkaar verantwoording afleggen. Dat maakt ons beiden beter.

Is het dan beter dan vroeger? Nee dat óók niet. Men is erg vaak afwezig. Er ontstaat steeds meer versnippering. Gedeelde verantwoordelijkheid is een toestand waarin veel fout kan gaan. Richtlijnen en protocollen zijn niet het antwoord daarop. De patiënt ziet heel veel verschillende dokters, sommige behandelplannen lijken op een bergweg terwijl vierbaans asfalt de norm zou moeten zijn. De patiënt moet de maat blijven en niet de richtlijn, het opleidingsplan of de verzekeraar. Om alles in het juiste perspectief te blijven zien, hoort het stellen van de vraag ‘hoe zou je het vinden als de patiënt je vader was geweest?’ in de opleidingseisen te staan.

Eric van der Horst, kinderuroloog

«« Lezersbijdragen | Baas en assistent