De schaduwzijde van verantwoordelijkheid

Mr. A.J. Van brengt in ‘De schaduwzijde van verantwoordelijkheid’ (MC 20/2004: 816) een discussie op gang die cruciaal is voor de wereld van de ziektewet, WAO, letselschade, TBS et cetera. Daarvoor verdient hij grote waardering. De conclusie in het artikel wordt echter niet geheel gedragen door de inhoud omdat duidelijk blijkt dat de tuchtrechtelijke normen niet constant zijn en niet steeds kunnen worden afgeleid uit de uitspraken van het CTG. In overeenstemming daarmee staat dit artikel bol van nieuwe tuchtnormen.

Het mist een overweging aangaande het feit dat het CTG bij het achteraf vaststellen van de tuchtnormen niet gehouden is aan enig kwaliteitscriterium, zoals: neutraliteit, evidence-based medicine, percentage veroordelingen, zorgvuldigheid, relevantie, juistheid, respect voor de wet (BIG), onschadelijkheid (voor de maatschappij), consistentie, jurisprudentie of deskundigheid. Ik mis ook de vermelding dat door de vigerende termijnen een arts-deskundige soms pas na ruim twaalf jaar kan weten of zijn handelen conform het tuchtrecht is, zoals dat wordt vastgesteld door het op dat moment optredende CTG. Uiteraard is dan nog altijd een civielrechtelijke aansprakelijkheidsprocedure mogelijk van een groot aantal jaren.

In tegenstelling tot in Nederland is in de VS de (forensische) deskundige grondwettelijk vrijgesteld van civiele aansprakelijkheid, terwijl alleen bij zeer opvallende partijdigheid tuchtrecht van toepassing is. Zo voorkomt men dat deskundigen weigeren te getuigen. Dat contrasteert met het door Van terecht genoemde Nederlandse (nieuwe) tuchtcriterium dat de deskundige in geen geval mag overgaan tot een speculatieve beschouwing. Men kan zich overigens afvragen hoe dat is te verenigen met de (zeker in de psychiatrie) nauwelijks aanwezige evidence-based consensus op dit terrein en de eveneens beslist noodzakelijke voldoende onderbouwing (zelfs bij het geven een suggestie).

Elst, juni 2004