Het lange wachten

Mijn buurvrouw staat twee dagen per week op de markt met naalden, garen, band en knopen. Ze heeft een vaste, trouwe cliëntèle en ze vindt het leuk, hoewel ze hard moet werken in weer en wind voor een bescheiden inkomen. Een tweede inkomen in het gezin, om de kinderen leuk te kunnen aankleden en om op vakantie te kunnen gaan. Een particuliere arbeidsongeschiktheidsverzekering? Veel te duur en bovendien is ze toch nooit ziek.

Dan krijgt ze aanvallen van allerheftigste buikpijn. De diagnose  ‘galsteenkolieken’ is snel gesteld en ze zal worden geopereerd. Ons plaatselijke, ‘topklinische’, ziekenhuis heeft geen tijd voor dit soort routine-ingrepen. Ze wordt verwezen naar een kleiner ziekenhuis in de buurt, waar de wachtlijst korter is.

De weken kruipen voorbij en ze heeft meerdere malen per week, soms zelfs per dag, een aanval. Ik zie het hoofdschuddend aan. Weet de dokter dat het zo erg is? Ja, ze hebben al zo vaak gebeld, maar men zegt steeds dat het geen spoedoperatie is. Want ze is niet geel en ze heeft geen koorts. Ze is ook al op een zondagmiddag naar de eerste-hulppost gegaan, omdat ze het niet uithield van de pijn. Ze werd met pijnstillers naar huis gestuurd.

Met die pijn kan ze niet gaan werken, ze durft niet eens auto te rijden en er is een blik familieleden en kennissen opengetrokken om de handel niet te laten verlopen en de plaats op de markt bezet te houden. Weet de dokter dat ze zonder inkomsten zit? Ja, maar ‘met werken hebben we niets te maken, we kijken alleen naar de ernst van de klachten’.

Merkwaardig: de chef van haar man wordt binnen drie weken na het bezoek aan de chirurg geholpen aan een liesbreuk, hoewel hij toch niet de indruk maakt veel klachten te hebben; hij werkt althans gewoon door tot de dag van de operatie. En hij krijgt, werkend in loondienst, bij ziekte zijn volledige salaris doorbetaald. Hij kent de chirurg wel van de tennisclub, maar dat zal er wel niets mee te maken hebben.

Na zes weken ellende wordt ze opgeroepen voor operatie. Maar de marteling is nog niet voorbij: na uren nuchter in het ziekenhuis te hebben gebivakkeerd, wordt ze om 15.00 uur weer naar huis gestuurd: er is een spoedoperatie tussengekomen. Twee weken later wordt ze alsnog geopereerd.

En ik moet zeggen: het grote voordeel van die laparoscopische ingrepen is dat de mensen zo snel weer op de been zijn. Binnen tien dagen na de ingreep staat ze weer op de markt, alwaar deze ziektegeschiedenis het gesprek van de dag is. Helaas hebben de klanten, marktkooplieden en marktmeesters toch niet zo’n gunstige indruk gekregen van de medische stand.